Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Ξανά λοιπόν στις 3 το πρωί βρισκόμασταν να τουρτουρίζουμε στην αγαπημένη μας γωνία, δίπλα στη σουβλατζού, τους τύπους που ουρούσαν και μερικά λεωφορεία, χωρίς να δυσκολευτούμε να βρούμε το δικό μας: ήταν το πιο χρέπι απ’ όλα. Η καλή είδηση ήταν ότι δεν ήταν γεμάτο, άρα θα είχαμε κάποια σχετική άπλα με μόλις 15 επιβάτες σε ένα λεωφορείο 50 θέσεων. Η κακή είδηση ήταν πως το λεωφορείο σκυλοβρωμούσε, μιλάμε για φοβερή μπίχλα. Αγαπάμε ντεμέκ ΚΤΕΛ κι εγώ έχω μια άλφα ανθεκτικότητα στη βρώμα, αλλά ο Κώστας πέρασε σχεδόν και τις δέκα ώρες της διαδρομής κρατώντας τη μύτη του, έχοντας μόνο τα γκατζετάκια του να του παίζουν μουσική για παρηγοριά.

Οι επιβάτες από την άλλη πλευρά ήταν απίθανοι! Είχα βρει μια μόνο μαρτυρία από κάποιον Ισπανό (νομίζω) που είχε κάνει τη διαδρομή κι είχε επισκεφθεί το Iskanwaya. Αποφεύγοντας ρατσιστικές υπερβολές περιέγραφε πως οι επιβάτες ανέδυαν περίεργες μυρωδιές λόγω των τροφίμων που κατανάλωναν, των πολλών ωρών χωρίς τη δυνατότητα «να φρεσκαριστούν» και «μιας ιδιαίτερης μυρωδιάς που ίσως να είναι δυσάρεστη για κάποιους». Για τις μυρωδιές είχε ένα δίκιο, αν και ήταν μίξη των επιβατών και της μυρωδιάς που ανέδυε το λεωφορείο. Συνταξιδέψαμε με μερικές απίθανες φαφούτες γριούλες, μερικά μωρά σε υφασμάτινα μαντήλια δεμένα στην πλάτη των μανάδων τους, κανα-δυο μοναχικούς νέους και μερικούς επικούς παππούληδες.

Η διαδρομή ήταν απίστευτα άδεια... Ούτε ένα αυτοκίνητο για ώρες στους χωμάτινους δρόμους που οδηγούσαν στην Aucapata, το χωριό από το οποίο... με κάποιον τρόπο θα φτάναμε στην Iskanwaya. Τοπία ξερά, μυστηριώδη, αλλά όχι τόσο όμορφα όσο αυτά που είχαμε συνηθίσει στο Περού. Ο στωικός οδηγός του λεωφορείου οδηγούσε στο χείλος του γκρεμού για ώρες, οι επιβάτες άρχιζαν να ροχαλίζουν ή να μασουλάνε φύλλα κόκας, δεκάδες εκ των οποίων στόλιζαν το πάτωμα σύντομα κι εμείς συνεχίζαμε να βλέπουμε από τα βρώμικα παράθυρα χωριά ξεχασμένα ακόμη κι από το χρόνο. Σε ένα τέτοιο χωριό φάντασμα κάναμε και μια στάση για να ανταποκριθούμε στα καλέσματα της φύσης, όπου ένα κουφάρι γηπέδου ποδοσφαίρου με σκουριασμένα δοκάρια ανταγωνιζόταν ένα σάπιο λεωφορείο για το βραβεία ντεκαντάνς κι επιτέλους εμφανίστηκε κι ένα δείγμα ζωής: δυο γιαγιάδες που κάθονταν πάνω σε σκαμπό μπροστά από ένα άδειο τσίγγινο περίπτερο. Πώς ζουν οι άνθρωποι σε τέτοια μέρη, όπου το μοναδικό λεωφορείο περνάει δυο φορές την εβδομάδα και μεταφέρει όλους κι όλους 15 ανθρώπους;

Τα ξερά βουνά συνεχίστηκαν, η ατέλειωτη σκόνη το ίδιο, όπως και οι στροφές και μετά από 11 ώρες καταλήξαμε σε ένα κεφαλοχώρι, όπου το λεωφορείο σταμάτησε. Δεν κατάλαβα τι περιμέναμε, αλλά το πιο ανησυχητικό ήταν πως ούτε ο οδηγός το ήξερε... Περιμέναμε μισή, μία ώρα μέχρι που αποφάσισα να βρω ένα τρόπο να φτάσουμε μέχρι το Iskanwaya, έτσι κι αλλιώς το λεωφορείο δε θα μας πήγαινε μέχρι τέλους, ακόμη κι εκεί που θα μας άφηνε θα έπρεπε να βρούμε κάποιον/κάτι/κάπως να μας πάει μέχρι το ευλογημένο Iskanwaya. Τελικώς ρωτώντας βρήκα έναν Juan που μετέφερε κάτι μεταλλωρύχους σε ένα ορυχείο σχετικά κοντά στον αρχαιολογικό χώρο (τουλάχιστον ήξερε πού βρισκόταν!) και δέχτηκε να μας πάει μέχρι εκεί. Δυστυχώς θέση δεν απέμενε στο βανάκι του, που ήταν γεμάτο με σίδερα, εργαλεία, μπογιές, σακιά, κόντρα πλακέ και σκούπες, πάνω στα οποία έπρεπε να κάτσω για ένα δίωρο περίπου, ισορροπώντας ανάμεσα σε μια πόρτα ασφαλείας και δυο σακιά τσιμέντο επί αμέτρητες στροφές σε ένα δρόμο που δυο φορές που συναντηθήκαμε με άλλο όχημα αναγκαστήκαμε να ακροβατήσουμε σε ένα γκρεμό όπου το παραμικρό λάθος θα μας έκανε μονόστηλο στις ανακοινώσεις κηδειών στην τοπική εφημερίδα, που σιγά μην υπάρχει. Φτάσαμε στο ορυχείο χρυσού, το οποίο ήταν ιδιωτικό και πολύ μικρό. Υποτίθεται πως η στάση μας εκεί θα διαρκούσε δέκα λεπτά, δηλαδή είκοσι, εντάξει σαράντα όλα κι όλα και φύγαμε. Ο Juan μας ξεκαθάρισε πως δε θα μπορούσε να μας πάει όλο το δρόμο μέχρι το Iskanwaya γιατί είναι πολύ κακοτράχαλος (κι άλλο;;; πόσο πιο κακοτράχαλος;; στο κακοτραχαλόμετρο είχαμε χτυπήσει κόκκινο...), αλλά θα μας άφηνε όσο πιο κοντά γινόταν στο σπίτι του Waldo, για τον οποίον είχα διαβάσει στο blog του (νομίζω) Ισπανού ότι είναι ο μόνος κάτοικος σε περπατήσιμη απόσταση από τον αρχαιολογικό χώρο, ο οποίος... του ανήκει. Ο Juan ζήτησε να του πληρώσουμε το 50% του συμφωνηθέντος ποσού, το οποίο ευγενικά αρνήθηκα. Γούστο θα είχε να έπαιρνε τα μισά, να μην ξαναρχόταν και να περνούσαμε το βράδυ στου... Waldo.

Κατεβήκαμε τις (κακοτράχαλες) στροφές κι επιτέλους είδαμε το σπίτι του Waldo. Πού ζει ο άνθρωπος; Ο οπίος άνθρωπος είναι ένας 51χρονος κύριος που ζει χωρίς ρεύμα κυριολεκτικά στην ερημιά με την κυρά του, έχει όμως νερό κι ένα κινητό και ψιλοφροντίζει τα αρχαία (είδα μια σκούπα είναι η αλήθεια), λόγος για τον οποίο οι αρχές του κόβουν ε΄να χατζηλίκι, προφανώς ώστε να μη φύγει κι αυτός από την περιοχή. Οι κοντινότεροι γείτονές του είναι οι εργάτες σε ένα ορυχείο που βρίσκεται πολλά χιλιόμετρα μακριά. Τον ρώτησα αν έρχονται τουρίστες. «Βέβαια, συνέχεια!», απάντησε. «Τον προηγούμενο μήνα ήρθε ένας, τον Ιούνιο άλλοι δυο ενώ έρχονται και οι αρχαιολόγοι μια-δυο φορές το χρόνο, αλλά μετά φαίνεται να ξεχνάνε το μέρος κι εξαφανίζονται για λίγους μήνες». Μάλιστα, 1-2 τουρίστες το τρίμηνο και μερικοί αρχαιολόγοι δυο φορές το χρόνο, μόλις γίναμε δεκτοί σε ένα πολύ exclusive club... Ο Waldo μας ζήτησε πέντε λεπτά και θα μας οδηγούσε ο ίδιος στον αρχαιολογικό χώρο.

Το μονοπάτι ήταν πολύ κουραστικό, μάλλον επειδή είχαμε «αδειάσει» από τα δύο τρεκ. Αλλά σε λίγα λεπτά θα έβλεπα επιτέλους το Iskanwaya. Ο οδηγός μου προειδοποιούσε πως η σύγκριση με το Μάτσου Πίτσου ήταν «ελαφρώς αισιόδοξη» αλλά η υπόνοια ότι «φαίνεται πιο εξωγήινο από το Tiwanaku», δηλαδή τον εντυπωσιακότερο αρχαιολογικό χώρο της χώρας (με σημαντικότατη ιστορία) μου είχε δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες, όπως και η έλλειψη περεταίρω πληροφοριών, πέραν του ότι αποδίδεται στους Mollu, χρονολογείται ανάμεσα στο 1145 και το 1425 και περιλαμβάνει πάνω από 70 κτίρια, τείχη, δρόμους, πλατείες και αποθήκες. Είναι να μην είχα προσδοκίες;

Η πρώτη θέα ήταν απογοητευτική: κάποιοι πλίνθοι που από μακριά δεν ξεχώριζαν και πολύ από το έδαφος του βουνού, με background ένα ξερό, γκρίζο, καταθλιπτικό τοπίο. Αμάν, γι’ αυτό τον έφερα τον Κώστα μέχρι εδώ; Σιγά-σιγά πάντως, όσο πλησιάζαμε, το ένα τοιχάκι φάνηκε να μετατρέπεται σε ολόκληρη πόλη. Όχι εντυπωσιακή αλλά θετικά περιέργη, και κάπως μυστηριώδης, με τον καημένο το Waldo να μοιράζεται μαζί μας τα ελάχιστα πράγματα που γνώριζε για το μέρος: αγρότης είναι, όχι αρχαιολόγος. Η αλήθεια είναι ότι όσο γυρίζαμε το χώρο λίγο περισσότερο, άρχισα να τον συμπαθώ (το χώρο εννοώ), αλλά μια απογοήτευση την ένιωσα για να είμαι ειλικρινής. Χάρηκα που έφτασα μέχρι εκεί, που το είδα, αλλά φοβάμαι ότι αν το συστήσω σε κάποιον άλλον, δεν το γλιτώνω το βρωμόξυλο. Είναι από αυτά τα μέρη που είναι περίεργα, μυστηριώδη, καταθλιπτικά και απογοητευτικά ταυτόχρονα. Από αυτά που μόνο εγώ πηγαίνω. Μόνο που αυτή τη φορά έσυρα και τον Κώστα μαζί μου, η όλη περιπέτεια μας «κόστισε» 3 γεμάτες μέρες και σίγουρα θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει άλλα πράγματα, άλλωστε ο δικός του χρόνος θα τελείωνε σύντομα και πρακτικά είχε θυσιάσει το μονοπάτι του Τσε για κάτι που ήταν πιο «Γιώργος» απ’ ό,τι «Κώστας».

Αυτά σκεφτόμουν όσο πήραμε το (κακοτράχαλο, είπαμε) μονοπάτι της επιστροφής, με το ανέβασμα να μου φαίνεται ένας μικρός Γολγοθάς και την ανησυχία να εντείνεται βλέποντας ότι ο Juan δεν είχε έρθει. Ανακουφίστηκα όταν είδα το φορτηγάκι του να εμφανίζεται κι ενώ ανεβαίναμε τα απίστευτα κατσάβραχα με βομβάρδιζε με ερωτήσεις που έδειχναν μια τεράστια δίψα για πληροφορίες, λογική για άποιον που ζούσε στο τέρμα Θεού: Σε ποια χώρα σκοτώνονται οι μαύροι μεταξύ τους; Πώς είναι η οικονομία της Χιλής; Τι γίνεται στην Κούβα; Η συζήτηση μαζί του ήταν ενδιαφέρουσα, μάθαμε πως το ορυχείο χρυσού είναι πρακτικά ένας συνεταιρισμός ανάμεσα σε τρεις μικροεπενδυτές με πραγματικά μικρό κεφάλαιο (όχι αυτό που φαντάζεται κανείς όταν ακούει τις λέξεις «ορυχείο χρυσού»), ότι ο Juan είναι ενεργότατο μέλος του MAS (Κίνημα προς το Σοσιαλισμό, το κυβερνών κόμμα του προέδρου Έβο Μοράλες) και πως κατά τη γνώμη του ο Έβο κάνει «πολύ καλή δουλειά, άστους να λένε βλακείες, έχει αλλάξει τη χώρα».

Με τα πολλά φτάσαμε και στο χωριό Aucapata, το οποίο φαινόταν εκπληκτικά αυθεντικό: μια μεγάλη κεντρική πλατεία, δεν υπήρχε νερό προς πώληση, ούτε ένα εστιατόριο στην πλατεία, τρεις γιαγιούλες όλες κι όλες και μια καταπληκτική θέα από τις επιβλητικές Άνδεις απέναντι. Ψάξαμε να βρούμε το μουσείο, στο οποίο είχα διαβάσει ότι θα μπορούσαμε να δούμε κάποια από τα αντικείμενα που βρέθηκαν στην Iskanwaya. Αποδείχθηκε ότι το μουσείο δεν είχε υπαλλήλους και βασικά ήταν ένα κλειδωμένο σπίτι, τα κλειδιά του οποίου είχε... η τοπική μπακάλισσα! Την οποία εντοπίσαμε κι οι πόρτες του παλιού αρχοντικού άρχισαν να ανοίγουν μία-μία για να αντικρύσουμε μια συλλογή από κεραμεικά σε βιτρίνες άλλης εποχής και βρώμικες, χωρίς καμία παρουσίαση, λεζάντα, επεξήγηση σε ένα κτίριο αξιολάτρευτα ετοιμόρροπο. Ήταν κρίμα που δεν είχαμε αρκετό χρόνο για να εντοπίσουμε κάποιον που να μπορεί να μας δώσει έστω μια ελάχιστη επεξήγηση, αλλά πλέον η προτεραιότητα ήταν να βρούμε κάποιον να μας φιλοξενήσει και μέσω μιας άλλης cholita (ινδιάνα με παραδοσιακη φορεσιά) βρήκαμε ένα δωμάτιο για 4€/άτομο σε ένα σπίτι με κηπάκο. Κλειδί δεν υπήρχε, αλλά υπήρχαν δυο κρεβάτια και δυο κουβέρτες που εν τέλει ήταν και το πιο βασικό. Πεινούσαμε σα λύκοι, ρωτήσαμε πού στο καλό τρώει κανείς σε αυτό το χωριό και αποδείχθηκε πως υπάρχουν τέσσερεις επιλογές, δηλαδή τρεις, οι εξής δύο: η κυρία Μπέρτα, η οποία βασικά είχε στήσει ένα ολόκληρο τραπέζι στην κουζίνα της, όπου κάτσαμε για να απολαύσουμε το φαγητάκι που μας έφτιαξε για 1,2€: σουπίτσα, τηγανητή πατάτα κομμένη στο χέρι και ρύζι με ολίγον από κρέας. Η κυρα-Μπέρτα μαγείρευε βλέποντας σε ένα DVD μια απίστευτα καλτ μεξικάνικη σειρά 25ετίας με ένα ορφανό παιδάκι και μια καλή υπηρέτρια που βασανίζονται από μια κακιά πλούσια. Εξίσου καλτ ήταν η σκηνή όπου μια πελάτισσα μπήκε στην κουζίνα της Μπέρτα κι έγινε ένας υπολογισμός του ρεφενέ σε τεφτέρι... Εικόνες της Ελλάδας του ’50 σε ένα συμπαθές μπακάλικο ενός απίθανου χωριού των Άνδεων, το οποίο δε διέθετε εμφιαλωμένο νερό, οπότε αρκεστήκαμε στη δίλιτρη Coca Cola, την οποία και εν τέλει χαρίσαμε στους άλλους δυο συνδαιτημόνες με τους οποίους μοιραζόμασταν το τραπέζι της Μπέρτα.

Γυρίσαμε προς το δωμάτια για να κοιμηθούμε λίγες ώρες, αφού το λεωφορείο θα έφευγε... στις 2 το πρωί κι αν το χάναμε θα έπρεπε να περιμένουμε τρεις μέρες. Στο δρόμο για το κατάλυμά μας περάσαμε πάλι τις γριούλες που έπλεκαν, μερικά γουρουνάκια και κάποια παιδάκια που έπαιζαν ποδόσφαιρο στους κατά τ’άλλα άδειους δρόμους του γραφικού χωριού. Σκέφτηκα ότι θα αξιολογούσα το Iskanwaya την επομένη, με πιο καθαρό μυαλό, αλλά αν μη τι άλλο η επίσκεψη και μόνο στην Aucapata άξιζε τον κόπο. Άλλες Άνδεις εδώ, εξίσου μαγικές πάντως.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 47
• 48
• 49
• 50
• 51
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 49 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.