Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Κοιμήθηκα οκτώ ώρες! Σχεδόν ποτέ δεν καταφέρνω να κοιμηθώ πάνω από έξι (τώρα τελευταία ούτε τρεις..., όποιος έχει καμιά ιδέα, βότανο, να μου στείλει πμ), αλλά λίγ η συσσωρευμένη κούραση, λίγο η έελιψη ίντερνετ που σήμαινε πως δε θα περνούσα τρεις ώρες στο κρεβάτι τσατάροντας και βλέποντας μπασκετάκι, κατάφερα και κοπιμήθηκα σαν άνθρωπος.

Το πρωινό ήταν απίθανο, όπως απίθανη ήταν και η δυσοσμία του Τσαρλς. Τόσο που με το που έμπαινα στην καμπίνα μας, ακόμη κι όταν δεν ήταν μέσα, η μυρωδιά με κατάπινε. Αμφιταλαντεύτηκα για το αν θα έπρεπε να του πω κάτι, αλλά τελικά αποφασίσω να μην τον προσβάλω. Ο Τσαρλς είχε και φίλους στο καράβι, που έμεναν σε άλλη καμπίνα. Ίσως να του είπαν αυτοί κάτι, αλλά από την Τρίτη ηέρα πλενόταν πιο συχνά, άλλαζε ρούχα και η κατάσταση έγινε υποφερτή, χωρίς να τον φέρω σε δύσκολη θέση. Το οποίο θα ήταν κρίμα, διότι αποδείχθηκε εξαιρετικός τύπος.

Με δεδομένο ότι τις δυο πρώτες μέρες δε θα βλέπαμε γη, η βασική διαθέσιμη δραστηριότητα ήταν οι ομιλίες. Για όσους δεν το ξέρουν, οι κρουαζιέρες αυτές γεμίζουν το πρόγραμμά τους με ομιλίες από επιστήμονες, γεωλόγους, υδροβιολόγους, πιγκουινολόγους και λοιπούς –λόγους, που στόχο έχουν και την καλύτερη κατανόηση αυτών που θα δει ο επισκέπτης τις επόμενες ημέρες. Η πρώτη ομιλία λοιπόν είχε ως θέμα τα πουλιά της Ανταρκτικής. Ο ομιλιτής εμφανώς γνώριζε το θέμα από όλες τις πτυχες του και πολλά από αυτά που μας είπε ήταν διαφωτιστικά, αλλά στο τέλος βαρέθηκα. Ειδικά εκεί που πήγε να μας εξηγήσει το πώς δυο είδη πουλιών είναι «διαβόητα δύσκολο να διαφοροποιηθούν με γυμνό μάτι», παρέδωσα πνεύμα. Φυσικά δεν είχαν όλοι την ίδια άποψη, άλλωστε από παρατηρητές πουλιών άλλο τίποτε ανάμεσα στους επιβάτες.

Η δεύτερη ομιλία, αντιθέτως, μου κράτησε το ενδιαφέρον αμείωτο. Το θέμα ήταν η ανακάλυψης της Ανταρκτικής (και του Νοτίου Πόλου) και η παρουσίαση ήταν γεμάτη ίντριγκα, θανάτους, ηρωισμό, χιούμορ και φυσικά το τρομερό ράλι του Σκοτ απέναντι στον Shackleton. Το φωτογραφικό υλικό ήταν απίθανο και η ιδέα ότι θα φτάναμε σε μέρη που τόσο πρόσφατα φάνταζαν εξωγήινα και αποστολές ολόκληρες ρίσκαραν τη ζωή τους για να δουν τι υπάρχει παραπέρα μου φάνηκε συγκλονιστική.

Όταν έκλεισα την κρουαζιέρα, αυτή η ΑΓΙΑ κοπέλα που μου βρήκε την έκπτωση, μου πρότεινε το πλοίο και δεινοπάθησε περιμένοντας εμβάσματα παρά το εμπάργκο της Κούβας, τον Γιάνη και τα τρία κακά της μοίρας μου, μου είχε συστήσει έτονα να επιλέξω και την επιλογή του καγιάκ. Το συγκεκριμένο πλοίο προσέφερε αυτή τη δυνατότητα (τα περισσότερα πάλι όχι) σε μόλις 16 από τους περίπου 200 επιβάτες, αντί να κάνουν τις επισκέψεις στην ήπειρο με φουσκωτές βάρκες zodiac, να περιφέρονται με καγιάκ ανάμεσα στους πάγους, τους πιγκουίνους, ου μην και τις όρκες. Η τιμή ήταν τσουχτερή (750€ για μάξιμουμ 9 εξόδους με καγιάκ) αλλά η Suzan επέμεινε όταν της είπα ότι θα το σκεφτώ ότι έπρεπε να αποφασίσω αμέσως διότι υπήρχε ελεύθερη θέση, πράγμα περίεργο διότι «συνήθως γίνονται ανάρπαστες και δε νομίζω να υπάρχει διαθεσιμότητα ούτε καν σε μια εβδομάδα». Η αλήθεια είναι πως πίστεψα ότι επέμεινε διότι προφφανώς είχε μια νόμιμη προμήθεια από αυτό. Αλλά λίγο η επιμονή της («Yorgos, you have to do this! This is exactly for people like you!») και κυρίως η νοοτροπία μου ότι στη ζωή μετανιώνουμε μόνο αυτά που ΔΕΝ κάναμε, με ώθησαν στο να την κάνω την αποκοτιά. Για να γίνει δεκτός κάποιος βέβαια έπρεπε να έχει σοβαρή εμπειρία από καγιάκ, ιδανικά να έχει κάνει και κάποιο course, φυσικά να ξέρει να κολυμπάει και να δηλώσει και το τι εμπειρία είχε. Πιστός στο παπατζιλίκι λοιπόν, και φοβούμενος πως αν δεν επιδείξω σοβαρή εμπειρία δε θα επιλεγώ στους 16 περιούσιους, έβαλα στη δήλωσή μου ότι έχω κάνει καγιάκ στις μισές από τις χώρες που έχω επισκεφθεί: τι Μικρονησίες, τι Σενεγάλες, τι Λάος, ήπειρος για ήπειρος δεν έμεινε που να μη δήλωσα ότι έχω κάνει καγιάκ. Και μετά ήρθε η ώρα της αλήθειας....

Οι 16 καγιάκερς λοιπόν συγκεντρωθήκαμε σε ένα μικρό σαλονάκι όπου θα γινοταν η αρχική συνάντηση. Οι επικεφαλής του προγράμματος καγιάκ ήταν ένας φαινομενικά ωραίος τύπος (που αποδείχθηκε άπαιχτος!) ονόματι Σκοτ, και η επίσης Καναδή κοπέλα του. Σχετικά νέοι, άνετοι, χαλαροί, μας έβαλαν σε ένα κύκλο για να ενημερωθούμε αλλά και να γνωριστούμε μεταξύ μας. Ο Σκοτ λοιπόν αρχικά μας έβαλε να πούμε τι εμπειρία είχαμε από καγιάκ. Ένας απίστευτα αθλητικός Αμερικανός που αποδείχθηκε πως ήταν 82 ετων (εξαιρετικά εμφανίσιμος και μπρατσαράς, αργότερα συζητώντας μαζί του έμαθα πως ήταν και All-American στα νιάτα του κι ακόμη έκανε extreme θαλάσσιο σκι), άρχισε λέγοντας με τον πιο φυσικό τρόπο ότι έχει κάνει καγιάκ στην Ισλανδία, το Spitzberg (όποιος δεν ξέρει πού είναι να διαβάσει αμέσως τη διαφωτιστικότατη ιστορία του @taver), στη Χαβάη , δε θυμάμαι αν είχε κάνει και στη Μόρντορ. Κανας-δυο είχαν κάνει «μόνο» σε άγρια ποτάμια των ΗΠΑ, ένας 40ρης Αυστριακός σφίχτερμαν ήταν εκπαιδευτής καγιάκ στις Φιλιππίνες, ένα ζευγαράκι είχε κάνει 16 μέρες όλο το Κολοράντο με καγιάκ και μοιραία ήρθε και η σειρά μου. «Α, ο Yorgos!», λέει ο Σκοτ. «Ο Yorgos παίζει να έχει κάνει καγιάκ σε περισσότερες χώρες από όλους σας μαζί!», είπε όλο χαρά. «Ωωωωωωωωω» ακούστηκε από την ομήγυρη και ήθελα να ανοίξει το κατάστρωμα να με καταπιεί. «Οπότε νομίζω δικαιωματικά την επίδειξη για το wet exit θα μας την κάνει ο Yorgos». Την επίδειξη για ποιο; Wet exit; Σαν όρος από τσόντα είναι αυτό. «Κοιτάξτε, επειδή εγώ δεν... δηλαδή... όταν ... καταλάβατε;» ρώτησα ηλιθιωδώς. «Μην ανησυχείς, δε θα είναι wet exit στο νερό, απλή επίδειξη εδώ θα είναι, στο σαλόνι, λοιπόν κάτσε να φέρω εάν καγιάκ... Αρχικά Yorgos δείξε στα παιδιά πώς μπαίνει κανείς στο καγιάκ». Έφερε ένα καγιάκ μπροστά μου. Και κάπου εκεί ξεκίνησε το έπος...

Δώστε βάση τώρα: Θυμάστε που σας είπα ότι το πλοίο ήταν διακοσμημένο με φωτογραφίες από διάφορα σκηνικά στην Ανταρκτική; Ε μια από αυτές που μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση ήταν από μερικούς τύπους να κάθονται όρθιοι σε κάτι καγιάκ και να κάνουν κουπί στεκόμενοι πάνω στην καρίνα του καγιάκ. Προφανώς επρόκειτο για άλλου είδους καγιάκ, αλλά εγώ –πανάσχετος ων- δεν είχα ιδέα. Όταν λοιπόν ο Σκοτ μου ζήτησε να δείξω πώς μπαίνουμε στο καγιάκ, σηκώθηκα και μπήκα μέσα... όρθος, προσπαθώντας να ισορροπήσω. Ένας αμερικανοκινέζος 30ρης μου έκανε νόημα με τα φρύδια του να κάτσω μέσα στο καγιάκ, όσο οι άλλοι με κοιτούσαν απορημένοι. Ο Σκοτ φάνηκε να κοκκινίζει, αλλά ευτυχώς μας έσωσαν κάτι Κινέζοι που μόλις μπήκαν στο σαλόνι για να μας ανακοινώσουν πως ήταν οι επιλαχόντες για το καγιάκ και τους έστειλε η υπεύθυνη δραστηριοτήτων να δουν αν υπήρχε καμία ακύρωση από τους καγιάκερς γιατί ήταν πάνω από 20 αυτοί που ήταν στη λίστα αναμονής... από το Σεπτέμβριο. Ο Σκοτ βρήκε την ευκαιρία να διακόψει την επίδειξη, πήρε τα ονόματα των Κινέζων και μας είπε πως θα συνεχίζαμε μετά το μεσημεριανό... κι εκεί που όλοι αποχωρούσαν με φώναξε στην άκρη του μπαρ.

«Να σε κεράσω ένα ποτό;», μου λέει.

«Μπα, να σαι καλά, εγώ δεν πίνω αλκοόλ».

«Να σε κεράσω μια πορτοκαλάδα τότε;»

«Νεράκι θα πιω εγώ, αλλά θα σε κεράσω εγώ ένα ουσικάκι ρε Σκοτ», απάντησα.

Το ποτό σερβιρίστηκε και κάτσαμε στο μπαρ να κοιτιόμαστε. Αναρωτήθηκα αν θα με κατσάδιαζε ή αν περίμενε να «ομολογήσω» πρώτος. «Λοιπόν Σκοτ... εγώ και το καγιάκ έχουμε μια σχέση ανάλογη με την επιστήμη και τη θρησκεία... Δεν πολυταυτιζόμαστε... Είμαστε παράλληλοι». Χαμογέλασε. «Το ξέρεις ότι περιμένει κόσμος σε λίστα αναμονής για τα καγιάκ, ε; Κι ότι έχω εγώ ευθύνη για ό,τι σας συμβεί;». Ε, του ζήτησα συγγνώμη, κλάφτηκα και λίγο, ορίστε μια φορά στη ζωή μας ερχόμαστε εδώ, κι εγώ που έκλεισα τόσο νωρίς και σιγά πόσο δύσκολο είναι το καγιάκ, ό,τι μου πει θα το κάνω, τα παίρνω γρήγορα, ήθελα να κάνω και κανένα μάθημα αλλά πού να βρω καγιάκ στην Κούβα...

«Στην Κούβα;;; Στην Κούβα μένεις mi hermano; Asereeeeee», φώναξε και παραξενεύτηκα από το κουβανικό του slang. Λοιπόν ο Σκοτ στα νιάτα του, όταν τέλειωσε το πανεπιστήμιο πήγε με ανταλλαγή να κάνει αγροπονική μελέτη στην Κούβα το 2000. Έμεινε επί ενάμησι χρόνο σε Αβάνα και Πινάρ, ε καταπληκτικές εμπειρίες. Οι άλλοι πήγαν για μεσημεριανό... εμείς κάτσαμε και τα λέγαμε, τι ωραίος τύπος! Εννοείται πως στην ομάδα του καγιάκ παρέμεινα, έστω κι αν θα έμπαινα σε κάποιο από τα διπλά καγιάκ, πάντα με κάποιον πιο έμπειρο (που ήταν όλοι δηλαδή). Μου έκανε και ένα-δυο ιδιαίτερα, δεν είναι και πυρηνική επιστήμη, τι κάνεις αν σου’ ρχεται κανένα παγόβουνο, πώς βγαίνεις από το καγιάκ, τι γίνεται με το παγωμένο νερό και... όλα έτοιμα! Με ξελάσπωσε η Κούβα, για ακόμη μια φορά.

Τελικά τον πρόλαβα το μεσημεριανό μπουφέ. Τι όργιο! Πόσο γκουρμέ μπορεί να μαγειρέψει κανείς για 200 άτομα; Απίστευτη ποιότητα φαγητού και με τρομερή ποικιλία. Πήγα στο γυμναστήριο να εξιλεωθώ και η αλήθεια είναι πως τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών, για τόσες μέρες κλεισμένος σε ένα καράβι με τέτοιες φαγητάρες, λίγο το γυμναστήριο, λίγο το καγιάκ, την πάλεψα αρκετά καλά.

Στις 5 είχμε λοιπόν τη δεύτερη συνάντηση με τους καγιάκερς, όπου εκτός των άλλων μας έδωσαν και τον εξοπλισμό μας, δηλαδή κάτι στολές hi-tec με dry suit, ένα μικροσκοπικό σωσίβιο που ενεργοποιούταν αν αντιλαμβανόταν ότι είσαι σε αλάτινο νερό, μια γελοία φούστα που προφυλάσσει το καγιάκ από το να γεμίσει με νερό, ειδικά παπούτσια κι έναν πεντάκιλο εξοπλισμό που δε θυμόμουν πώς έπρεπε να τα βάζω κι όταν τα φορούσα ένιωθα σαν ανθρώπινο προφυλακτικό. Τα άφησα όλα πεταμένα στο πάτωμα της καμπίνας, με τον Τσαρλς να τα αναλύει ένα-ένα, υπολογίζοντας από την ελαστικότητά τους μέχρι το κόστος και τηις πιθανότητες επιβίωσης μετά από πυρηνική επίθεση.

Λίγο αργότερα υπήρχε άλλη συνάντηση για να μας μοιράσουν τις μπότες με τις οποίες θα πηγαίναμε στην ξηρά, όποτε υπήρχε δραστηριότητα (αμήν και πότε). Εξαιρετικής ποιότητας, δεν τα λυπούνται τα λεφτά οι διοργανωτές. Υπήρχε και νούμερο 52 για έναν κύριο ύψους 2.06. Μας έδειξαν δε πώς για λόγους απολύμανσης κάθε φορά που επιστρέφαμε στο πλοίο θα έπρεπε να πλενόμαστε με ειδική μάνικα, από τη στολή μέχρι τα ειδικά παντελόνια (και το δανεικό μου). Ο Shane μας έκανε ένα briefing για την επόμενη ημέρα και μετά πήγαμε για άλλο ένα οργιώδες δείπνο, όπου ο σεφ έδωσε τα ρέστα του με εξαιρετικό φουα γκρα για πρώτο και βραζιλιάνικο feast με τα καλύτερα κρέατα στον κόσμο (τα κρέατα της Αργεντινής σε σχέση με της Βραζιλίας για μένα είναι πολύ μα πολύ υποδεέστερα).

Η μέρα ήταν απίστευτα γεμάτη, κι αυτό σε μέρα που δεν υπήρχε έξοδος από το πλοίο. Μ’ αρέσει που ανησυχούσα μη βαρεθώ κιόλας. Έτρεχα και δεν προλάβαινα σε αυτό το πλοίο...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 83
• 84
• 85
• 86
• 87
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 85 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.