Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.666
- Likes
- 50.513
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχεδιασμός
- Προσδοκίες
- Βόρειο Περού
- Photos Βόρειο Περού
- Βόρειο Περού II
- Photos Βόρειο Περού II
- Βόρειο Περού III
- Photos Βόρειο Περού III
- Βόρειο Περού IV
- Photos Βόρειο Περού IV
- Cuelap
- Photos Cuelap
- Βόρειο Περού V
- Photos Βόρειο Περού V
- Βόρειο Περού VI
- Photos Β.Περου by Krekouzas
- Αξιολόγηση 1ου μέρους – Βόρειο Περού
- Τreks σε χαμένες πόλεις, Κούσκο κ περίχωρα
- Photos Cuzco
- Trek Περού
- Photos Trek Περού
- Trek Περού II
- Photos Trek Περού II
- Τρέκ Περού ΙΙΙ
- Photos Τρέκ Περού ΙΙΙ
- Τρέκ Περού ΙV
- Photos Τρέκ Περού ΙV
- Τρέκ Περού V
- Photos Τρέκ Περού V
- Μάτσου Πίτσου
- Photos Μάτσου Πίτσου
- Cuzco II
- Photos Cuzco II
- Choquequirao Τρεκ
- Choquequirao Τρεκ ΙΙ
- Photos Choquequirao Τρεκ ΙΙ
- Choquequirao Τρεκ ΙIΙ
- Photos Choquequirao Τρεκ ΙIΙ
- Rainbow Mountain
- Photos Rainbow Mountain
- Αξιολόγηση 2ου μέρους
- Top 5 by krekouzas
- The White Rock
- Βολιβία - Λίμνη Τιτικάκα
- Photos Βολιβία - Λίμνη Τιτικάκα
- Διαδρομή προς Iskanwaya
- Photos Διαδρομή προς Iskanwaya
- Iskanwaya
- Photos Iskanwaya
- Salar De Uyuni
- Photos Salar De Uyuni
- Laguna Colorada
- Photos Laguna Colorada
- Εθνικό Πάρκο Avaroa
- Photos Εθνικό Πάρκο Avaroa
- Διαδρομή Προς Tupiza
- Photos Διαδρομή προς Tupiza
- Potosi-Sucre
- Photos Potosi-Sucre
- Santa Cruz
- Photos Santa Cruz
- Top 5 Bolivia by Krekouzas
- Samaipata - Vallegrande
- Photos Samaipata - Vallegrande
- Βολιβιανά ΑΤΜs
- Misiones
- Photos Misiones
- Santa Cruz la Vieja
- Photos Santa Cruz la Vieja
- Torata
- Photos Torata
- Αξιολόγηση Βολιβία
- Κεντρικές Άνδεις
- Photos Κεντρικές Άνδεις
- Kεντρικές Άνδεις ΙΙ
- Photos Kεντρικές Άνδεις ΙΙ
- Vilcashuaman
- Photos Vilcashuaman
- Quinua-Lima
- Photos Quinua-Lima
- Αξιολόγηση 4ου μέρους
- Ushuaia
- Κρουαζιέρα Ανταρκτική
- Κρουαζιέρα Ανταρκτική ΙΙ
- Ανταρκτική
- Photos Ανταρκτική
- Ανταρκτική ΙΙ
- Photos Ανταρκτική ΙΙ
- Ανταρκτική ΙIΙ
- Photos Ανταρκτική ΙIΙ
- Ανταρκτική ΙV
- Photos Ανταρκτική ΙV
- Ανταρκτική V
- Photos Ανταρκτική V
- Ανταρκτική VI
- Photos Ανταρκτική VI
- Back to Ushuaia
- Last Day Ushuaia
- Αξιολόγηση Ανταρκτική
- Σαντιάγκο
- Σαν Πεδρο Ατακάμα
- Photos Σαν Πεδρο Ατακάμα
- Σαν Πεδρο Ατακάμα II
- Σαν Πεδρο Ατακάμα III
- Σαν Πεδρο Ατακάμα IV
- Επιστροφή στο Σαντιάγκο
- Perito Moreno
- Photos Perito Moreno
- Torres del Paine
- Photos Torres del Paine
- Latam
- Παταγονία
- Photos Παταγονία
- Παταγονία ΙΙ
- Παταγονία ΙΙI
- Παταγονία ΙV
- Photos Παταγονία ΙV
- Οινογνωσία
- Βίνια Ντελ Μαρ - Βαλπαραϊσο
- Αξιολόγηση Χιλής
- Βαθμολογία - Αποτίμηση
- Τοπ 15 Εικόνων
Ήταν καλύτερα ο Κρεκουζάκος το πρωί και μετά το πρωί πήγαμε πάλι στη Laguna Colorada. Το κόκκινο ήταν ακόμη πιο έντονο και το βουνό καθρεπτιζόταν πάνω στη λίμνη, με μερικές δεκάδες φλαμίνγκο να ολοκληρώνουν τον πίνακα, σε απόλυτη ησυχία, αφού τα λίγα τζιπ είχαν αποχωρήσει, ενώ δεν είχε πια ούτε κρύο, ούτε αέρα.
Ανεβήκαμε στα 5.000 μέτρα και κατευθυνθήκαμε στα γκέιζερ, που ήταν αρκετά εντυπωσιακά κι έγιναν ακόμη εντυπωσιακότερα από το φοβερό παφλασμό που έκαναν οι τεράστιες μπουρμπουλήθρες, ενώ επειδή πλέον θα παίρναμε τη «σπάνια» διαδρομή για την οποία θα κάναμε μια μέρα παραπάνω, η απομόνωση θα ήταν πλήρης. Η Άνγια ενθουσιαστηκε με τα γκέιζερ, εγώ είχα ξαναδεί και θα έβλεπα κι άλλα σε λίγες μέρες στη Χιλή, όχι πολύ μακριά από εκεί πο βρισκόμασταν, αφού θα έκανα ένα τρομερό κύκλο λόγω Ανταρκτικής και για να συναντήσω τους φίλους μου (τον Α και τον είλωτα της πολυεθνικής, πρώτα νούμερα στο φόρουμ πια) στη Χιλή.
Η επόμενη στάση ήταν η έρημος του Νταλί, ένα γεωλογικό φαινόμενο με ενδιαφέροντες σχηματισμούς και χρώματα, που όντως θύμιζαν λίγο Καντακές, και ως εκ τούτου πίνακες Νταλί. Ο Felix για κάποιο λόγο δεν ήθελε να πλησιάσει και πολύ, οπότε περπατήσαμε μια απόσταση που βλακωδώς νομίζαμε πως θα είναι 15’ και αποδείχθηκε σχεδόν μια ώρα, αλλά άξιζε τον κόπο, ήταν πολύ πιο όμορφη απ’ ό,τι τη θυμόμουν. Επιμένω πως η έξτρα μέρα άξιζε, όχι μόνο για τα επιπλέον τοπία που θα βλέπαμε (αργότερα αυτά), αλλά επειδή ξεφεύγοντας από την κεντρική διαδρομή, ακόμη και τα βασικά αξιοθέατα που όλοι θα επισκέπτονταν (όπως η έρημος του Νταλί), τα επισκεφθήκαμε σε ωράρια που ήμασταν εντελώς μα εντελώς μόνοι κι όσο να είναι η έρημος είναι πιο όμορφη όταν είναι... έρημη. Η άμμος βούλιαζε και το περπάτημα ήταν τόσο κουραστικό που ποτέ δε φτάσαμε σε απόσταση βολής από τις ευλογημένες πέτρες και τελικώς ο Felix φιλοτιμήθηκε να έρθει να μας παραλάβει, αν και δεν κατάλαβα το λόγο της βιασύνης.
Η Laguna Verde (Πράσινη Λίμνη), μπορεί να μην ήταν και τόσο πράσινη, αλλά αν μη τι άλλο ήταν εντυπωσιακή. Το τρομερό ψύχος πάντως και ο δυνατός αέρας σε συνδυασμό με το ότι ο Κώστας δεν ένιωθε καλά συνηγόρησαν ώστε να μείνουμε λίγα μόνο λεπτά και κατευθυνθήκαμε για το termas, όπου το τοπίο θύμιζε παγόβουνο, αν και σύντομα συνειδητοποιούσες ότι ουσιαστικά περπατούσες σε μια επιφάνεια που έμοιαζε με λευκό γκοφρέ κι αν χοροπηδούσες λίγο ή το χτυπούσες δυνατά με το πόδι, βυθιζόταν ή διαλυόταν... Αν είχαν έρθει τα ανίψια μου θα το είχαν καταστρέψει όλο σε λίγες ώρες. Τα θερμά λουτρά δεν μας ενδιέφεραν, πιο πολύ με χαβούζα έμοιαζαν, χώρια ότι εμφανίστηκαν κι άλλα τζιπ, οπότε φάγαμε στο τσακ μπαμ το μέτριο μεσημεριανό που μας ετοίμασε η κυρία Lydia (με ζήλια είδα τους πολυάριθμους Γάλλους να τρώνε quinoa και καρπούζια) και κατευθυνθήκαμε στη λίμνη Collpa όπου θαυμάσαμε από κοντά αυτό το φυσικό απορρυπαντικό που σου έδινε μια αίσθηση κιμωλίας στο χέρι και το οποίο πωλείται κατά τόνους, που είδαμε συσσωρευμένους να κείτονται εκεί, στη μέση του πουθενά.
Σειρά είχαν τα bofedales, που δεν καταλάβαινα από τις περιγραφές του Felix τι ακριβώς ήταν κι έπρεπε να τα δω για να διαπιστώσω ότι είναι λιμνάζοντα ή βαλτώδη βοσκοτόπια και... να πάθω την πλάκα μου. Απίστευτο θέαμα, μέσα στην έρημο να υπάρχει ένα τέτοιο καταπράσινο τοπίο, με τέτοια αντίθεση χρωμάτων και γεμάτο καμηλοειδή. Δεν το περίμενα, δεν το είχα ξαναδεί, το λάτρεψα.
Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα βρισκόταν η Quetena, το ας το πούμε κεφαλοχώρι με κάποιους κατοίκους προφανώς κτηνοτρόφους, αν κι εμείς θα περνούσαμε το βράδυ μας στο Quetena Chico, ένα μικρότερο και πιο σουρεάλ οικισμό, όπου τα λάμα δημιουργούσαν κυκλοφοριακό χάος (εμπόδιζαν δηλαδή το μοναδικό όχημα... το δικό μας), τρία ολόκληρα παιδάκια έπαιζαν ποδόσφαιρο σε ένα ντεκαντάνς γήπεδο μπάσκετ, ενώ μια ταμπέλα που υποδήλωνε πως υπάρχει internet hotspot αποδείχθηκε τρολάρισμα των τοπικών αρχών και το ολοκαίνουριο γήπεδο ποδοσφαίρου με τεχνητό γκαζόν ήταν μια απίστευτη πολυτέλεια για... τα πουλιά τα οποία μάλλον είναι πολυπληθέστερα των κατοίκων, που εποκλείεται να συμπληρώνουν 22άδα για να διεξαχθεί έστω κι ένα ματς ποδοσφαίρου.
Το δείπνο μας αποτελούταν από λουκάνικα, κρεμμύδια και πουρέ και παρότι αυτή τη φορά ήταν καλούτσικο, δεν ήταν αρκετό. Μάλλον είχαν υποτιμήσει το πόσο τρώμε. Κάποια παράφωνα παιδάκια ήρθαν να τραγουδήσουν στο παράπηγμά μας, σχεδόν ντροπαλά και χωρίς αυτοπεποίθηση, χωρίς να μας κοιτούν στα μάτια. Σκέφτηκα πόση αυτοπεποίθηση θα είχαν στη θέση τους τα κουβανάκια και πόσο διαφορετικοί λαοί ζουν στην πιο ενδιαφέρουσα ήπειρο του πλανήτη (υποκειμενικά πάντα).
Για πρώτη φορά κοιμήθηκα οκτάωρο, πάλι χωρίς ντους και ίντερνετ, χωρίς να ξέρω τι συμβαίνει στον κόσμο. Δεν με ενδιέφερε και πολύ.
Ανεβήκαμε στα 5.000 μέτρα και κατευθυνθήκαμε στα γκέιζερ, που ήταν αρκετά εντυπωσιακά κι έγιναν ακόμη εντυπωσιακότερα από το φοβερό παφλασμό που έκαναν οι τεράστιες μπουρμπουλήθρες, ενώ επειδή πλέον θα παίρναμε τη «σπάνια» διαδρομή για την οποία θα κάναμε μια μέρα παραπάνω, η απομόνωση θα ήταν πλήρης. Η Άνγια ενθουσιαστηκε με τα γκέιζερ, εγώ είχα ξαναδεί και θα έβλεπα κι άλλα σε λίγες μέρες στη Χιλή, όχι πολύ μακριά από εκεί πο βρισκόμασταν, αφού θα έκανα ένα τρομερό κύκλο λόγω Ανταρκτικής και για να συναντήσω τους φίλους μου (τον Α και τον είλωτα της πολυεθνικής, πρώτα νούμερα στο φόρουμ πια) στη Χιλή.
Η επόμενη στάση ήταν η έρημος του Νταλί, ένα γεωλογικό φαινόμενο με ενδιαφέροντες σχηματισμούς και χρώματα, που όντως θύμιζαν λίγο Καντακές, και ως εκ τούτου πίνακες Νταλί. Ο Felix για κάποιο λόγο δεν ήθελε να πλησιάσει και πολύ, οπότε περπατήσαμε μια απόσταση που βλακωδώς νομίζαμε πως θα είναι 15’ και αποδείχθηκε σχεδόν μια ώρα, αλλά άξιζε τον κόπο, ήταν πολύ πιο όμορφη απ’ ό,τι τη θυμόμουν. Επιμένω πως η έξτρα μέρα άξιζε, όχι μόνο για τα επιπλέον τοπία που θα βλέπαμε (αργότερα αυτά), αλλά επειδή ξεφεύγοντας από την κεντρική διαδρομή, ακόμη και τα βασικά αξιοθέατα που όλοι θα επισκέπτονταν (όπως η έρημος του Νταλί), τα επισκεφθήκαμε σε ωράρια που ήμασταν εντελώς μα εντελώς μόνοι κι όσο να είναι η έρημος είναι πιο όμορφη όταν είναι... έρημη. Η άμμος βούλιαζε και το περπάτημα ήταν τόσο κουραστικό που ποτέ δε φτάσαμε σε απόσταση βολής από τις ευλογημένες πέτρες και τελικώς ο Felix φιλοτιμήθηκε να έρθει να μας παραλάβει, αν και δεν κατάλαβα το λόγο της βιασύνης.
Η Laguna Verde (Πράσινη Λίμνη), μπορεί να μην ήταν και τόσο πράσινη, αλλά αν μη τι άλλο ήταν εντυπωσιακή. Το τρομερό ψύχος πάντως και ο δυνατός αέρας σε συνδυασμό με το ότι ο Κώστας δεν ένιωθε καλά συνηγόρησαν ώστε να μείνουμε λίγα μόνο λεπτά και κατευθυνθήκαμε για το termas, όπου το τοπίο θύμιζε παγόβουνο, αν και σύντομα συνειδητοποιούσες ότι ουσιαστικά περπατούσες σε μια επιφάνεια που έμοιαζε με λευκό γκοφρέ κι αν χοροπηδούσες λίγο ή το χτυπούσες δυνατά με το πόδι, βυθιζόταν ή διαλυόταν... Αν είχαν έρθει τα ανίψια μου θα το είχαν καταστρέψει όλο σε λίγες ώρες. Τα θερμά λουτρά δεν μας ενδιέφεραν, πιο πολύ με χαβούζα έμοιαζαν, χώρια ότι εμφανίστηκαν κι άλλα τζιπ, οπότε φάγαμε στο τσακ μπαμ το μέτριο μεσημεριανό που μας ετοίμασε η κυρία Lydia (με ζήλια είδα τους πολυάριθμους Γάλλους να τρώνε quinoa και καρπούζια) και κατευθυνθήκαμε στη λίμνη Collpa όπου θαυμάσαμε από κοντά αυτό το φυσικό απορρυπαντικό που σου έδινε μια αίσθηση κιμωλίας στο χέρι και το οποίο πωλείται κατά τόνους, που είδαμε συσσωρευμένους να κείτονται εκεί, στη μέση του πουθενά.
Σειρά είχαν τα bofedales, που δεν καταλάβαινα από τις περιγραφές του Felix τι ακριβώς ήταν κι έπρεπε να τα δω για να διαπιστώσω ότι είναι λιμνάζοντα ή βαλτώδη βοσκοτόπια και... να πάθω την πλάκα μου. Απίστευτο θέαμα, μέσα στην έρημο να υπάρχει ένα τέτοιο καταπράσινο τοπίο, με τέτοια αντίθεση χρωμάτων και γεμάτο καμηλοειδή. Δεν το περίμενα, δεν το είχα ξαναδεί, το λάτρεψα.
Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα βρισκόταν η Quetena, το ας το πούμε κεφαλοχώρι με κάποιους κατοίκους προφανώς κτηνοτρόφους, αν κι εμείς θα περνούσαμε το βράδυ μας στο Quetena Chico, ένα μικρότερο και πιο σουρεάλ οικισμό, όπου τα λάμα δημιουργούσαν κυκλοφοριακό χάος (εμπόδιζαν δηλαδή το μοναδικό όχημα... το δικό μας), τρία ολόκληρα παιδάκια έπαιζαν ποδόσφαιρο σε ένα ντεκαντάνς γήπεδο μπάσκετ, ενώ μια ταμπέλα που υποδήλωνε πως υπάρχει internet hotspot αποδείχθηκε τρολάρισμα των τοπικών αρχών και το ολοκαίνουριο γήπεδο ποδοσφαίρου με τεχνητό γκαζόν ήταν μια απίστευτη πολυτέλεια για... τα πουλιά τα οποία μάλλον είναι πολυπληθέστερα των κατοίκων, που εποκλείεται να συμπληρώνουν 22άδα για να διεξαχθεί έστω κι ένα ματς ποδοσφαίρου.
Το δείπνο μας αποτελούταν από λουκάνικα, κρεμμύδια και πουρέ και παρότι αυτή τη φορά ήταν καλούτσικο, δεν ήταν αρκετό. Μάλλον είχαν υποτιμήσει το πόσο τρώμε. Κάποια παράφωνα παιδάκια ήρθαν να τραγουδήσουν στο παράπηγμά μας, σχεδόν ντροπαλά και χωρίς αυτοπεποίθηση, χωρίς να μας κοιτούν στα μάτια. Σκέφτηκα πόση αυτοπεποίθηση θα είχαν στη θέση τους τα κουβανάκια και πόσο διαφορετικοί λαοί ζουν στην πιο ενδιαφέρουσα ήπειρο του πλανήτη (υποκειμενικά πάντα).
Για πρώτη φορά κοιμήθηκα οκτάωρο, πάλι χωρίς ντους και ίντερνετ, χωρίς να ξέρω τι συμβαίνει στον κόσμο. Δεν με ενδιέφερε και πολύ.