Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Ξυπνήσαμε για μια φορά χαλαρά στη Leimebamba, έχοντας κανονίσει με κάποιον Χόρχε να έρθει να πάρει εμένα και τον Κώστα (η Άνγια θα έμενε στη Leimebamba, αν θυμάμαι καλά για να πάει στη Λίμνη με τους Κόνδορες) στις 12 για την μακρά επιστροφή στην Καχαμάρκα. Ο τύπος δεν εμφανίστηκε στην ώρα του κι εμένα με έζωναν τα φίδια, αλλά χαλάρωσα όσο φάγαμε πρωινό σε πλαστικές καρέκλες στο μοναδικό τραπεζάκι ενός μπακάλικου πάνω στο πεζοδρόμιο, θαυμάζοντας αυτόχθονες κυρίες να θηλάζουν παιδάκια στην κεντρική πλατεία.

Η περουβιάνικη κάρτα sim που αγόρασε ο Κώστας δεν μας έδινε σήμα στη Leimebamba επειδή το συγκεκριμένο χωριό... απλά είναι στο τέρμα Θεού, οπότε δεν υπήρχε τρόπος να γνωρίζουμε αν ο Χόρχε ήταν καθοδόν ή αν απλά μας ξέχασε. Τελικά βρήκα ένα δασκαλάκο (τον οποίο όλοι αποκαλούσαν "profe") που δέχτηκε να μας πάει για το ίδιο ποσό και ξεκινήσαμε μαζί του και με τη γυναίκα του, που... τον τάιζε στο στόμα και τον πότιζε σε όλη τη διαδρομή, μια σκηνή που δεν έχω κατασταλλάξει αν έρεπε προς το τρυφερό ή το αηδιαστικό. Στα μέσα της διαδρομής πέσαμε πάνω στο Χόρχε, που μας εξήγησε ότι είχε καθυστερήσει επειδή η γέφυρα του φράγματος είχε κλείσει (συμβαίνει συχνά) και ο οποίος τελικά δίνοντας μια αποζημίωση στον profe συμφώνησε να μας πάρει ο ίδιος μέχρι την Καχαμάρκα, οπότε αλλάξαμε οχήματα. Ασήμαντη λεπτομέρεια θα μου πεις, τι μας τη λες; Σας την αναφέρω επειδή στην αλλαγή των οχημάτων ο Κώστας ξέχασε το ένα από τα δύο iphone του στο αυτοκίνητο του profe, το οποίο δυστυχώς δεν συνειδητοποιήσαμε αμέσως.
Συνεχίσαμε λοιπόν, παίρνοντας μαζί και μια νεαρά δασκαλίτσα από ένα άλλο χωριό που αμφιβάλλω αν αναφέρεται σε κάποιο χάρτη. Ενδιαφέρουσα και χαριτωμένη η κοπελίτσα μας είπε πως τα παιδιά του δημοτικού τα οποία διδάσκει είναι πολύ άτακτα, αλλά ο μισθός της για το δημόσιο σχολείο στο οποίο απασχολείται σε πενθήμερη βάση για 6 ώρες είναι το αντίστοιχο των 630 ευρώ, το οποίο μου φάνηκε εξαιρετικός μισθός δεδομένου του χαμηλότατου κόστους ζωής ειδικά στις βόρειες Άνδεις.

Ωραία όλα αυτά, αλλά κάπου εκεί ο Κώστας συνειδητοποίησε ότι είχε ξεχάσει το iphone στο αυτοκίνητο του profe. Οποία καταστροφή... Ήδη του είχα καταστρέψει το φακό της φωτογραφικής του μηχανής άθελά μου (και ως εκ τούτου του είχα δώσει εκείνον της δικής μου, γι' αυτό και δεν έχω φωτογραφίες από τις μέρες εκείνες), η απώλεια επιπλέον και ενός iphone παραήταν μεγάλη καταστροφή για έναν άνθρωπο που ζει για τα γκατζετάκια του. Πήραμε επιτόπου την απόφαση να επιστρέψουμε στη Leimebamba, κάτι που θα μας στοίχιζε 45 ευρώ έξτρα και -κυρίως- 4 επιπλέον ώρες και μάλιστα σε εκείνους τους δρόμους που ανεβοκατεβαίνουν το υψόμετρο σαν τραινάκι του λούνα παρκ και με ατέλειωτες στροφές.

Τελικώς το κινητό δε βρέθηκε, παρότι βρήκαμε τον profe και ψάξαμε το αυτοκίνητό του, αλλά προφανώς κάποιος από τους επιβάτες που πήρε μετά από μας ο profe το βούτηξε. Μάλιστα γνωρίσαμε τον gobernador (τοπικός άρχοντας), που αποδείχθηκε ότι γνώριζε έναν από τους επιβάτες, που ίσως γνώριζε και τον επιβάτη που καθόταν στο σημείο δίπλα στη θήκη που είχε αφεθεί το ευλογημένο iphone, πήγαμε και στην αστυνομία να κάνουμε καταγγελία μπας και βγει τίποτε, μέχρι και την Ανγια πήραμε τηλέφωνο ώστε να βρει τον συνεπιβάτη στην Chachapoyas, αλλά τελικά άκρη δε βρήκαμε και η απογοήτευση ήταν μεγάλη, παρότι γνωρίσαμε τις τοπικές αρχές, τους γραφικούς ντόπιους αστυνομικούς και το ενδιαφέρον των ντόπιων ήταν ειλικρινές. Η αλήθεια είναι ότι ο νεαρός που μάλλον ψείρισε το κινητό του Κώστα δε θα παραδεχόταν ποτέ πως το βούτηξε, οπότε αποφασίσαμε να ξανακινήσουμε για την Ιθάκη, δηλαδή την Καχαμάρκα, γιατί την επομένη το πρωί είχαμε και πτήση κι αν ξαναέκλεινε η γέφυρα του φράγματος κινδυνεύαμε να τη χάσουμε.

Κεράσαμε το Χόρχε ένα γεύμα στην πλατεία της Leimebamba, γεμίσαμε και βενζίνη με ένα χωνί σε ένα φοβερό μπακάλικο και ξεκινήσαμε, αλλά η διάθεση του Κώστα ήταν ανάμεσα στο υποτονικό και το κατατονικό. Η διαδρομή πάντως για άλλη μια φορά ήταν πραγματικά εκπληκτική, χωρίς ενδοιασμό την κατατάσσω στις ομορφότερες που έχω κάνει οπουδήποτε, αλλά η κούραση πια ήταν απίστευτη, ενώ έπιασε και κρύο από την ώρα που νύχτωσε, ο δε Χόρχε οδήγησε 300 χιλιόμετρα με 30χλμ/ώρα, τουλάχιστον η γέφυρα ήταν ανοιχτή και η τεράστια μπάλα από φύλλα κόκας που μασούσε τον κρατούσε ξύπνιο ενώ κι εγώ προσπαθούσα να τον κρατώ σε εγγρήγορση με κουβεντούλα.

Φτάνοντας άγρια χαράματα στην Καχαμάρκα ο Χόρχε δεν ήθελε να μας πάει μέχρι την κεντρική πλατεία, λόγω της κόκας που κατανάλωνε, αφού πλέον αυτό απαγορεύεται σε όσους οδηγούν, οπότε είπε να μας αφήσει στα προάστια. Κατανοητός ο περιορισμός του, είπαμε να μας αφήσει κάπου που είχε πιάτσα ταξί για να μην περπατάμε στις 3 τα χαράματα με τους σάκους μας και πάνω που ξεφορτώναμε και συζητούσα με τον Κώστα να του αφήσουμε και 50 soles φιλοδώρημα, ο Χόρχε απαίτησε περισσότερα χρήματα από τα αρχικώς συμφωνηθέντα, σχεδόν όσα έτσι κι αλλιώς θα του αφήναμε ως φιλοδώρημα. Το ύφος του έγινε επιθετικό, με έβγαλε και ψεύτη και στο τέλος μου είπε "ΟΚ, μη μου δώσετε το έξτρα ποσό, θα πάμε στην αστυνομία και θα ισχυριστώ ότι δεν με πληρώσατε καθόλου, θα πιστέψουν εμένα αντί για εσάς και θα σας βάλουν φυλακή!". Τα πήρα στο κρανίο, μας άκουσε όλη η Καχαμάρκα, του φώναζα "πάμε ρε στην αστυνομία όπως είσαι" και τελικά η κρίση εκτονώθηκε με την παρέμβαση του Κώστα. Ενθυμούμενος το γεγονός, μάλλον στενοχωρήθηκα για τη στάση μου: είχαμε όλη την καλή διάθεση να τον πληρώσουμε έξτρα γιατί πραγματικά κουράστηκε το παλικάρι, απλά ο τρόπος του ήταν απαράδεκτος, όπως και ο δικός μου τελικώς, μάλλον ως αποτέλεσμα της κούρασης από πάνω από 10 ώρες σε ένα όχημα και της απογοήτευσης για το χαμένο iphone και το σπασμένο φακό. Ήταν η μία και μοναδική αρνητική συμπεριφορά Περουβιανού που είχαμε σε όλο το ταξίδι και μάλλον έφταιγα κι εγώ και στενοχωρήθηκα. Δε νομίζω να διαβάσει την ιστορία ο Χόρχε, αλλά εύχομαι να το έχει ξεχάσει και να είναι καλά.

Άγρια χαράματα πια, κουρασμένοι, άυπνοι, τσαντισμένοι και απογοητευμένοι, πήραμε ένα ταξάκι για να πάμε στο αγαπημένο Wyndham, όπου ζητήσαμε από τη ρεσεψιονίστ και το φύλακα να μας αφήσουν να καθίσουμε στο σαλόνι τους μέχρι τις 5.30 το πρωί, που θα έπρεπε να αναχωρήσουμε για το αεροδρόμιο, με την υπόσχεση ότι θα καταναλώναμε πρωινό. Ευγενέστατοι και οι δύο το προσπάθησαν, αλλά ο προϊστάμενος το αρνήθηκε, μας υπέδειξαν ωστόσο άλλο ξενοδοχείο τρία τετράγωνα πιο πέρα όπου θα μας δέχονταν. Ωστόσο όταν φτάσαμε εκεί, παρότι χτυπούσαμε την πόρτα δεν μας άνοιξε κανείς (ήταν και τρεις το πρωί) και καταλήξαμε σε ένα παρακμιακό καζίνο με κουλοχέρηδες, προσπαθώντας να παραμείνουμε ξύπνιοι. Τα ποτά ήταν δωρεάν όσο έπαιζε κανείς, οπότε όσο κι αν βαριέμαι τους κουλοχέρηδες κάτσαμε να παίξουμε. Σε καζίνο δεν έχω χάσει ποτέ (αν και ακολουθώ τη γνωστή πεπατημένη που πλέον απαγορεύεται σε πολλά καζίνο ή βάζουν μίνιμουμ πονταρίσματος που καθιστά αδύνατη την εφαρμογή του διπλασιασμού) και τελικά κάναμε μάρκες για... 3 ευρώ με τα οποία παίξαμε.. τρεις ώρες. Διόρθωση: εγώ έπαιξα τρεις ώρες, ο Κρεκούζας έχασε το ποσό του στο πρώτο μισάωρο, εγώ δε σταμάτησα να κερδίζω, δεκαπλασιάζοντας το αρχικό μου ποσό και τελικά σταματώντας μόνο και μόνο γιατί θα χάναμε το πρωινό. Κέρασα το συνταξιδιώτη μου ένα ωραιότατο πρωινό στο Wyndham με τα αμύθητα καθαρά μας κέρδη (περίπου 30 ευρώ) και πήραμε και το δωρεάν λεωφορείο του ξενοδοχείου για το αεροδρόμιο.

Άυπνοι, εξουθενωμένοι, μείον μια φωτογραφική μηχανή και ένα iphone, αλλά πλήρως ικανοποιημένοι, θα αφήναμε πίσω το πρώτο κομμάτι του ταξιδιού. Το βόρειο Περού είχε αποδειχθεί ανώτερο των προσδοκιών και η μόνη μου ανησυχία ήταν μήπως τελικώς αυτές οι οκτώ μέρες ήταν το καλύτερο μέρος του συνολικού ταξιδιού και η συνέχεια από εδώ κι έπειτα ήταν υποδεέστερη. Θα το μάθαινα σε λίγο, όταν θα ξεκινούσε ίσως το μεγαλύτερο ερωτηματικό του ταξιδιού, τα δυο τρεκ στις "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας, σε μέρη σχεδόν απάτητα. Θα ήταν λίγο βαρετά; Θα μας τα χάλαγε ο καιρός; Θα τα βγάζαμε πέρα; Μήπως να ήταν λίγο μούφα οι αρχαιολογικοί χώροι; Πόσο καλύτερη θα ήταν η φύση από αυτά που είχαμε δει ως τώρα; Αυτά σκεφτόμουν στο δρόμο προς το αεροδρόμιο, κοιτώντας μια λεξη στις οθόνες του που πάντα μου προκαλεί συγκίνηση: Cuzco. Πρωτεύουσα των Ίνκας, σου ξανάρχομαι, για εικοστή τρίτη φορά, ελπίζω να είναι και η καλύτερη.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 14
• 15
• 16
• 17
• 18
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 16 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.