Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Κανονικά σήμερα θα διασχίζαμε το Le Maire Channel, που διασχίζει ψηλά βουνά που το κάνουν να φαίνεται σαν φαράγγι. Δυστυχώς οι άνεμοι σαράντα κόμβων και ο πάγος υποχρέωσαν τον καπετάνιο να αλλάξει διαδρομή, οπότε και μας ανακοινώθηκε ότι θα πηγαίναμε προς το Neko Bay.

Μπήκαμε στα καγιάκ αφού έριξα τα καθιερωμένα μου μπινελίκια για τη στολή κι αρχίσαμε να κάνουμε κουπί ανάμεσα στους πάγους, που έκαναν το έργο μας πιο δύσκολο, αλλά και πιο ενδιαφέρον ταυτόχρονα.αυτό λίγη σημασία είχε. Το τοπίο για άλλη μια φορά ήταν καταπληκιτικό, με ένα απίθανο γαλάζιο να αντικατοπτρίζεται σε μικρά και μεγάλα παγόβουνα. Ένας πιγκουίνος εμφανίστηκε ολομόναχος να επιπλέει πάνω σε ένα κομμάτι πάγου και μου προσέφερε την καλύτερη φωτογραφική στιγμή της κρουαζιέρας... μέχρι που άρχισε να αφοδεύει, με τα κόπρανά του να έρχονται σε πλήρη χρωματική αντιδιαστολή με το κατάλευκο του πάγου.
Επισπεύσαμε την επιστροφή στην ξηρά λόγω κρύου, είχαμε ξεπαγιάσει. Η ανάβαση στο λόφο ήταν πολύ δύσκολη, ακόμη και με τις μπότες (για τα παπούτσια του kayak δεν το συζητάμε καν), αλλά το γέλιο που έριξα με το πόσο αστείοι ήταν οι πιγκουίνοι στις “λεωφόρους” τους με αποζημίωσε. Επέμεινα να σκαρφαλώσω μέχρι την κορυφή του λόφου, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους και η θέα από ψηλά με δικαίωσε για τον κόπο μου: καταπληκτική. Απέναντι είδα τους snow shoers, δηλαδή τους επιβάτες του πλοίου που είχαν επιλέξει να κάνουν μια πεζοπορία με πέδλα σα ρακέτες του τένις. Από μακριά φαίνονταν πολύ αστείοι, ενώ αργότερα όταν τους ρώτησα μου είπαν πως το όλο εγχείρημα τους φάνηκε μια χαζομάρα και μισή. Έμεινα να χαζεύω το τοπίο, ήταν μαγευτικό και ήξερα πως μάλλον δε θα το ξαναδώ ποτέ, αλλά το κρύο δεν μου επέτρεπε να μείνω όσο ήθελα. Ακόμη κι αφού επιστρέψαμε στο πλοίο, δε σταμάτησε να χιονίζει, σε βαθμό που το έστρωσε... στο πλοίο. Νομίζω πρώτη φορά έβλεπα να χιονίζει στη θάλασσα, περίεργη αίσθηση.

Αφού καταβρόχθισα ό,τι απίθανο είχε μαγειρέψει ο Αυστριακός σεφ, βρήκα μια σειρά από τρεις ανθρώπους να με περιμένουν για να μου μιλήσουν με το που τελείωσα το γεύμα μου. Με κάποιο τρόπο είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι δίνω πληροφορίες για οποιονδήποτε ήθελε να ταξιδέψει σε οποιαδήποτε χώρα της γης, ότι έχω πάει σε όλες κι ότι βγάζω itineraries μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Έδωσα τα όποια φώτα μου για την Αιθιοπία, το Περού, το Μεξικό και την Ισλανδία, αλλά τους απογοήτευσα όταν τους είπα ότι δε θυμάμαι καν τα ονόματα των επαρχιών που μου άρεσαν στην Κίνα κι ότι δεν έχω επισκεφθεί τη Νέα Ζηλανδία. Η απογοήτευση στα μάτια της Κινέζας, των Γάλλων και του Αμερικανού με έκανε να νιώσω σαν πορνοστάρ χωρίς στύση, σαν παραμυθάς με αμνησία, σαν σουτέρ που χάνει τρεις βολές συνεχόμενες σε ισόπαλο ματς στην εκπνοή. Πήγα στο γυμναστήριο να προσποιηθώ ότι καίω τις 7.500 θερμίδες που πήρα σε ένα μόλις γεύμα κι έκατσα να γρ΄ψω για λίγο το ημερολόγιό μου πριν ακούσω το κλασικό “kayakers get ready” από τα μεγάφωνα. Είχαμε φτάσει στο Danco Island και σε δέκα λεπτά είχαμε αποβίβαση, έπρεπε να βάλω τη μισητή στολή/καπότα και πάλι.

Μπήκα στο καγιάκ όλο ενθουσιασμό, για άλλη μια φορά με την Andrea, που με ανεχόταν, έπιανε ωραία κουβέντα και ήταν πάντα χαμογελαστή. Μέχρι εκείνο το σημείο τουλάχιστον... Κάναμε κουπί με τρελή διάθεση, εγώ επειδή ήθελα να κάψω το θηριώδες μεσημεριανό και η Andrea επειδή είναι αυτή που είναι, μια κοπέλα που απολαμβάνει τη ζωή. Σε κάποια φάση είδαμε ένα μίνι παγόβουνο μπροστά μας, από εκεί που ήμασταν όμως, βλέπαμε μόνο την “πλάτη” του, ενώ όλοι οι υπόλοιποι το είχαν ανφάς κι είχαν βγάλει τις φωτογραφικές τους μηχανές, φωτογραφίζοντας προφανώς κάτι πολύ αξιόλογο. Αρχίσαμε λοιπόν να κάνουμε κουπί με σκοπό να δούμε το παγόβουνο από μπροστά. Σε μια μάλλον ανόητη απόφασή μου, σκέφτηκα ως αν στρίψουμε ακριβώς μπροστά στο παγόβουνο θα το βλέπαμε από κοντά, οπότε πήρα την πρωτοβουλία και σε λίγα δευτερόλεπτα βρέθηκα αντιμέτωπος με αυτό που όλοι φωτογράφιζαν σε απόσταση... τριάντα εκατοστών: ήταν μια φώκια-λεοπάρδαλη, το πιο επιθετικό είδος. Η Andrea πίσω μου ούρλιαξε “let´s get the hell out of here”, εγώ όμως αποφάσισα ότι θα έπρεπε να βγάλω τη φωτογραφική μου μηχανή και να απαθανατίσω το θαύμα της φύσεως που βρέθηκε μπροστά μου. Προφανώς δεν ήταν έξυπνη ιδέα: ο Σκοτ μου έκανε νοήματα να ξεκουμπιστούμε από εκεί, η φώκια μου έδειξε τα δόντια της κι έβγαλε έναν ήχο οχιάς και η Andrea ξεφώνισε ένα ουρλιαχτό. Πριν προλάβω να βγάλω τη φωτογραφική μου μηχανή κάναμε όπισθεν για να απομακρυνθούμε, η φώκια βούτηξε στο νερό προφανώς ενοχλημένη και ακολούθησε ο εξής διάλογος με την Andrea:
- Yorgos, you promised no to get me killed.
- Chill out honey, I was just trying to get a decent shot.
- That thing snarled at you! Right in front of your nose.
- Oh, was that a snarl? I thought it was more like a “would you please take a good picture of me?” growl in seal language.

Με αυτά και με αυτά χάθηκε η ευκαιρία να πάρω μια πραγματικά καλή φωτογραφία, αλλά γρήγορα ξεχάστηκε το θέμα καθώς 60 πιγκουίνοι εμφανίστηκαν μπροστά μας στο νερό να ψαρεύουν κάνοντας μακροβούτια με φοβερό συγχρονισμό σε αυτό που κοινώς ονομάζεται dolphining. Το θέαμα ήταν εκπληκτικό, αν και οι φωτογραφίες μου όχι (θα τις υποστείτε όμως αν και νιώθω τύψεις για το πώς κάποιος πραγματικά καλός φωτογράφος εδικαιούτο να βρίσκεται σε αυτό το ταξίδι στη θέση μου). Ακολούθησαν κι άλλα highlights όπως η θέα των zodiacs με background κάτι φανταστικά παγόβουνα κι ένα skua να με παρακολουθεί επίμονα πάνω σε ένα από αυτά.

Η εξαιρετική εξόρμηση ολοκληρώθηκε σχετικά γρήγορα μιας που σήμερα θα είχαμε μια έξτρα δραστηριότητα: το polar plunge, το οποίο ναι, σωστά καταλάβατε, συνίστατο στο να πέσεις από το πλοίο στα παγωμένα νερά για λίγα δευτερόλεπτα και πριν το σώμα σου συνηθίσει το σοκ θερμοκρασίας, να αποσυρθείς έχοντας την ικανοποίηση ότι έκανες μπάνιο στην Ανταρκτική. Όλο το πλοίο ήταν ενθουσιασμένο, ακόμη κι αυτοί που δε θα συμμετείχαν, ενώ παραταχθήκαμε όλοι με τις ρόμπες του μπάνιου στο σαλόνι. Είδα τον Charles να περνάει από το σαλόνι ντυμένος κανονικότατα και τον ρώτησα αν θα συμμετάσχει. “Μπα, δεν είναι αυτά για μένα”, είπε. Ααααα, δεν είμαι από αυτο΄ς που πιέζουν ανθρώπους να κάνουν πράγματα που δε θέλουν, αλλά αυτό δε θα περνούσε έτσι. “Κοίτα Charles, σε λίγες μέρες θα είσαι στο Όρεγκον, θα κυκλοφορείς γυμνός στο σαλόνι σου, θα ξεδιαλέγεις τις φωτογραφίες από το ταξίδι σου στην Ανταρκτική και ξέρεις τι θα λες; Ότι είναι κρίμα που δεν το δοκίμασες. Δεν έκανες καγιάκ, δεν έκανες κάμπινγκ, ε αυτό θα το κάνεις!”. Δεν το περίμενα, αλλά τον έπεισα! Ο τρελός επιστήμονας πήγε στο δωμάτιο, έβαλε τη ρόμπα του έστω και με κάποιο δισταγμό και στήθηκε στην ουρά μπροστά μου.

Ο όλος χαβαλές που ακολούθησε μου έμεινε αξέχαστος. Πάνω από το 50% των επιβατών έκανε υπομονετικά ουρά ντυμένοι απλά με ένα μαγιό και μια ρόμπα, περιμένοντας να έρθει η σειρά τους, να βγουν έξω, να κατέβουν τη σκάλα και να πηδήξουν στα παγωμένα νερά, δεμένοι με ένα σκοινί με το οποίο θα τους τραβούσαν σε περίπτωση ατυχήματος. Οι αντιδράσεις του καθενός στην είσοδο στο νερό ήταν διαφορετικές: άλλοι ούρλιαζαν, άλλοι χαμογελο΄σαν, άλλοι έψαχναν εναγωνίως τη σκάλα για να επανέλθουν στη ζέστη. Υπήρχε επαγγελματίας φωτογράφος που απαθανάτιζε τη στιγμή. Η δική μου εμπειρία ήταν η εξής: ένιωσα απίστευτο ΚΡΥΟ πριν πηδήξω στο νερό (εμ με μια βερμούδα όλη κι όλη έκθετος στο ψοφόκρυο της Ανταρκτικής δεν περίμενα και κάτι διαφορετικό), κάτι ανάμεσα σε μούδιασμα και κάψιμο με το που μπήκα στο νερό, έκανα μια ενστικτώδη κίνηση να βγω αμέσως, μέχρι που θυμήθηκα ότι υπήρχε φωτογράφος και του χαμογέλασα κάνοντας το σήμα της νίκης σε μια μάλλον γελοία γκριμάτσα, που φιγουράρησε στις πιο αστείες φωτογραφίες της κρουαζιέρας όπως αυτές επελέγησαν στο τέλος του ταξιδιού από κάποια επιτροπή/υποτροπή.

Το βράδυ δείπνησα με το Σκοτ και το Γιοχάνες τον Κολομβιανό. Περάσαμε φανταστικά, δε σταματήσαμε να γελάμε στο τραπέζι, σε κάποια φάση μας έπιασε τέτοιο νευρικό γέλιο που είχε σταματήσει να τρώει ολόκληρη η τραπεζαρία να τρώει και μας κοιτούσε όσο ξεκαρδιζόμασταν στα Ισπανικά. Καταπληκτικοί τύποι και οι δυο τους, εύχομαι να τους ξαναδώ κάποια μέρα, πολύ χαρισματικά παιδιά.

Πήγα στο κρεβάτι μου σκεπτόμενος πόσο λάθος εκτίμηση είχα κάνει για την κρουαζιέρα πριν αυτή ξεκινήσει. Όχι μόνο δε βαριόμουν καθόλου, αλλά πραγματικά Ι was having the time of my life. Ένιωθα πολύ κουρασμένος, άλλωστε ήταν και μια γεμάτη μέρα κι ακόμη χρειαζόμουν τον ύπνο που είχα χάσει από το κάμπινγκ, αλλά πρέπει να κοιμήθηκα με χαμόγελο ζωγραφισμένο. Σαν κι αυτό που είδα στα χείλη του Charles που κοιμόταν στο διπλανό κρεβάτι…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 90
• 91
• 92
• 93
• 94
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 92 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.