Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Ξυπνήσαμε βλέποντας πάγους να επιπλέουν γύρω μας. «Α, τώρα μάλιστα, τώρα νιώθω πως είμαι όντως στην Ανταρκτική!», είπε ο Charles. H αλήθεια είναι πως οι εικόνες ήταν τρομερές: αμέτρητα κομμάτια κατάλευκου πάγου διαφόρων μεγεθών επέπλεαν γύρω από το πλοίο, όσο έφτανε το μάτι σου, με το λευκό να τυφλώνει και την αντανάκλαση του ουρανού να είναι εντυπωσιακή. Από τα μεγάφωνα μας ανακοίνωσαν πως βρισκόμασταν στο Wilhelmina Bay, που πήρε το όνομά της από βασίλισσα της Ολλανδίας που ήταν μόλις 18 χρονών την εποχή της ανακάλυψης του κόλπου.

Σήμερα θα μοιραζόμουν το καγιάκ με μια χοντρούλα Καναδέζα ονόματι Andrea, με την οποία ουσιαστικά γνωριστήκαμε κάνοντας κουπί, το οποίο είναι ένας πολύ ενδιαφέρων τρόπος γνωριμίας. Μπροστά ήμουν εγώ αυτή τη φορά, το οποίο σήμαινε ότι είχα το «τιμόνι» που ουσιαστικά είναι πετάλια στα πόδια κι ανάλογα με το αν πιέζεις το δεξί ή το αριστερό το κανό πηγαίνει στην αντίστοιχη κατεύθυνση... στη θεωρία. Είχε τόσο πολύ πάγο που τρακάραμε συνέχεια, αλλά σύντομα ανακάλυψα ότι στο PFD που φορούσαμε υπήρχε μια θήκη όπου ψιλοχωρούσε η κάμερα, οπότε από σήμερα κι έπειτα είχα μεγαλύτερη άνεση στο να παίρνω φωτογραφίες.

Ο πρώτος στόχος ήταν ένα ναυάγιο κάποιου φαλαινοθηρικού το οποίο είχε ένα τόνο μελαγχολίας που με γοήτευσε, συν το ότι τα zodiacs ήρθαν πολύ αργότερα από εμάς, οπότε το απολαύσαμε σε συνθήκες απομόνωσης. Γύρω μας οι πάγοι έσταζαν σα σταλαγμίτες που έπεφταν καθώς έλιωναν τα παγόβουνα κι έκαναν έναν εκκωφαντικό θόρυβο που έμοιαζε με παφλασμό και βόμβα ταυτόχρονα, μαγική αίσθηση να το ακούς κάθε 10 λεπτά, αν και δημιουργούσε παλιρροϊκό κύμα που ερχόταν προς τα μας προοδευτικά. Ένα από αυτά ήταν τόσο δυνατό που ο Σκοτ μας φώναξε να απομακρυνθούμε προς την ακτή όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Η όλη διαδρομή ήταν μαγική, την ευχαριστήθηκα όσο λίγες στιγμές στο ταξίδι, όλη αυτή η γαλήνη, ησυχία το λευκό με το γαλάζιο. Είδαμε πολλές φώκιες σε απόσταση αναπνοής, ενώ σε κάποια φάση είδαμε και τους... τέσσερις σκιέρ που δiιέθετε το πλοίο. Η φήμη τους είχε εξαπλωθεί σε όλο το πλοίο: επρόκειτο για τον 16χρονο Τζάκσον, τους γονείς του (ο πατέρας απ’ ό,τι έμαθα αργότερα είναι από τους μεγαλοδικηγόρους πνευματικών δικαιωμάτων, από αυτούς που φροντίζει να μην είναι προσβάσιμα όλα τα βίντεο στο youtube από οπουδήποτε στον κόσμο και πληρώνεται εκατομμύρια από τη βιομηχανία θεάματος) και... τον προσωπικό εκπαιδευτή τους στο σκι. Η οικογένεια λοιπόν αποφάσισε να έρθει κρουαζιέρα στην Ανταρκτική προκειμένου ο Τζάκσον να γίνει κάτοχος του ρεκόρ Γκίνες ως ο νεότερος άνδρας που έχει κάνει σκι και στις 7 ηπείρους... Η θέα του να τους βλέπει κανείς να κάνουν σκι στη μέση του πουθενά ήταν πολύ εντυπωσιακή. Ο Τσαρλς που έπιασε κουβέντα με τον εκπαιδευτή πάντως έμαθε πως η ποιότητα του χιονιού δεν είναι και η καλύτερη, αλλά μπρος στο ρεκόρ Γκίνες τι είναι ο κόπος, διότι τεράστιος κόπος ήταν να ανεβαίνουν αυτούς τους τεράστιους λόφους χωρίς τελεφερίκ. Και φυσικά ποιος στη χάρη του εκπαιδευτή που του πλήρωσαν και ταξιδάρα στην Ανταρκτική...

Ο καιρός ήταν πραγματικά άψογος, η μέρα ήταν καταπληκτική, αλλά κατά τη διάρκεια του εξίσου καταπληκτικού μεσημεριανού γεύματος ειδοποιηθήκαμε πως το απόγευμα δε θα ήταν δυνατή η έξοδος με καγιάκ, λόγω του πολύ δυνατού αέρα. Έτσι πραγματοποίησα και έξοδο με zodiac στο οποίο βρισκόμασταν μόνο οι 16 kayakers για το Cumerville Island, το θέαμα στο οποίο μπορώ να σας περιγράψω με 10 γράμματα: ΚΑΡΑΓΟΥΑΟΥ!!! Τρομερά χρώματα, οι φώκιες ξαπλωμένες πάνω στους πάγους μας ποζάριζαν, ενώ το σύστημα που ακολουθούταν ώστε όλοι να μπορούν να παίρνουν φωτογραφίες ήταν απλό και αποτελεσματικό: όσοι βρίκονταν στην πλευρά του ενδιαφέροντος γονάτιζαν, και οι υπόλοιποι σηκώνονταν όρθιοι. Προσωπικά βρήκα τη φύση πιο ενδιαφέρουσα από τα ζώα, το όλο τοπίο ήταν εκθαμβωτικό, από τις ρωγμές χιονιού στα παγόβουνα μέχρι τον εκκωφανιτκό ήχο κάθε φορά που κάποια κιλά χιονιού επεφταν με βία στο νερό και φυσικά τις ατελείωτες αποχρώσεις γαλάζιου στα μικρά και μεγάλα παγόβουνα.

Σε ένα λόφο ανέβαιναν μερικοί snowshoers δικοί μας επιβάτες δηλαδή που τους έδωσαν κάτι παπούτσια σαν ρακέτες του τένις και περπατούσαν σαν τον Γκούφι. Η εικόνα από μακριά των κίτρινων parka σε διάταξη φάλαγγας είχε ενδιαφέρον, αλλά προχωρούσαν τόσο αργά που μάλλον θα εκνευριζόμουν με τη συγκεκριμένη δραστηριότητα, οπότε καλώς απείχα. Αντιθέτως, η αποβίβαση στο νησί ήταν καταπληκτική εμπειρία: για πρώτη φορά είδαμε αυτό που μας είχαν περιγράψει ως «λεωφόρους πιγκουίνουν», δηλαδή διαμορφωμένα ανοίγματα στο χιόνι που χρησιμοποιούν οι πιγκουίνοι για να κατέβουν μέχρι την παραλία (και να ψάξουν τα ποθητά βότσαλα), στα οποία καμιά φορά βρισκόντουσαν πρόσωπο με πρόσωπο (εντάξει, ράμφος με ράμφος) με τους πιγκουίνους που ερχόντουσαν από την αντθετη κατεύθυνση και είτε έπιαναν κουβέντα («τι λέει μάγκα; Παίζει κανά βότσαλο της προκοπής;», «Άστα αδερφέ, πίκρα, πάμε να πηδήξουμε καμιά πιγκουίνα καλύτερα να ξεχαστούμε») ή τσακώνονταν («Κάνε στην μπαντα ρε να περάσω, έχω προτεραιότητα!», «Χου μωρή σαλούφα που θες και προτεραιότητα»). Λίγο πιο κάτω ο πορωμένος νεαρός γερμανός γεωλόγος προσπαθούσε να εξηγήσει σε κάποιους συνεπιβάτες το πόσο συγκλονιστικό ήταν το ότι βρήκε λειχήνες στο νησί, σε μια ήπειρο που το γκαζόν είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Μάταια, οι περισσότεροι είχαν αποβλακωθεί με τους πιγκουίνους και τα καμώματά τους. Τρομερό το νησί, από τα κορυφαία σημεία τους ταξιδιού, χωρίς αμφιβολία.

Επιστρέψαμε στο πλοίο κατενθουσιασμένοι, κάναμε την απαραίτητη απολύμανση και σερβιριστήκαμε δείπνο νωρίτερα από το κανονικό αυτή τη φορά διότι το βραδάκι είχε... camping στην Ανταρκτική. δραστηριότητα θα λάμβανε χώρα απέναντι από το Cumerville Island, όπου κατά την αποβίβαση διαπιστώσαμε πόσο μαλακό ήταν το χιόνι: με το που έβαζες το πόδι σου μέσα, έφτανε μέχρι το γόνατο, το οποίο δυσκόλευε απίστευτα το περπάτημα, ειδικά για μένα που κουβαλούσα εκτός από το δικό μου sleeping bag κι όλο τον εξοπλισμό της γιαγιάς Natividad, που παρότι έπεσε με τα μούτρα στο χιόνι τέσσερις φορές δεν τα παράτησε και συνέχισε να μουρμουράει ότι δεν κατανοεί πώς γίνεται οι διοργανωτές να μη μιλάνε Ισπανικά όταν η κρουαζιέρα ξεκινάει από την Αργεντινή.

Λοιπόν εγώ όταν λέμε camping καταλαβαίνω ότι οι συμμετέχοντες κοιμούνται σε σκηνές. Πριτς! Αποδείχθηκε ότι θα χρησιμοποιούσαμε τους ειδικούς υπνόσακους που μας έδωσαν (που ουσιαστικά ήταν ένας υπνόσακος μέσα σε άλλον) πάνω στο χιόνι. Επίσης είχαν στήσει δυο «τουαλέτες» μέσα στο χιόνι, μια για κάθε φύλο αν κι επειδή δεν τις χρησιμοποίησα δεν μπορώ να σας πω και πολλά, υποθέτω πως ήταν κάποιο είδος μικρού κοντέινερ με κάποια βάση υποτυπώδους τουαλέτας... στο χιόνι. Ο καθένας επέλεγε, εντός του συγκεκριμένου χώρου που είχαν οριοθετήσει οι υπεύθυνοι με σημαιάκια, το πού θα έβαζε τον υπνόσακό του, προσέχοντας πάντα ώστε το κεφάλι να βρίσκεται σε ελαφρώς υψηλότερο σημείο από το υπόλοιπο σώμα... κι αυτό ήταν.

Επέλεξα λοιπόν κι εγώ ένα σημείο με τη γιαγιά Nati κι αρχίσαμε να βολευόμαστε. Στις τουαλέτες σχηματίστηκε μια ουρά 20 ατόμων, παραδίπλα ένας σεβάσμιος κύριος τυλίχτηκε στον υπνόσακό του και διάβαζε το βιβλίο του σε τάμπλετ (στην Ανταρκτική αυτό παρακαλώ) και σιγά-σιγά όλοι άρχισαν να μπαίνουν στους υπνόσακούς τους, καθώς απέμεναν μόλις 45 λεπτά για την ώρα κοινής ησυχίας. Κρύο δεν έκανε καθόλου, αφού ο υπνόσακος του υπνόσακου και τα τρία layers που φορόύσα ήταν υπεραρκετά, κι αποφάσισα να έχω το κεφάλι μου εκτός υπνόσακου. Έπιασα κουβέντα με την αργεντινογιαγιά που με ευχαρίστησε πολλές φορές που τη βοήθησα, πολύ ευγνώμων η κυρία Natividad, τη ζήλεψα που στα 81 της κάνει τέτοιες τρέλες, εγώ στην ηλικία της ούτε στο περίπτερο για υπόθετο δε θα μπορώ να πηγαίνω.

Οι ήχοι της φύσης δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Πού και πού ακουγόταν κανένας όγκος χιονιού να πέφτει στο νερό, αλλά τίποτε το συγκλονιστικό κι έχω την αίσθηση πως τα 60 άτομα που επέλεξαν να κάνουν το camping ήταν μάλλον μεγάλος αριθμός. Η όλη διάθεση ήταν σε ατμόσφαιρα πενταήμερης, αλλά η αίσθηση ότι κάνεις κάτι διαφορετικό (μου στοίχισε 250$ η διαφορετικότητα, να τα λέμε αυτά) με έκανε να μη μετανιώνω. Άλλωστε είπαμε, στη ζωή μετανιώνουμε μόνο αυτά που ΔΕΝ κάναμε.

Έβαλα λοιπόν το parka μου για μαξιλάρι κι αποκοιμήθηκα, νιώθοντας ζέστη και βλέποντας ολίγα αστέρια, γιατί είχε συννεφιά. Η ιδέα να μη βάλω το κεφάλι μου μέσα στον υπνόσακο, όπως έκαναν οι περισσότεροι, αποδείχθηκε πανηλίθια. Στις 2.45 το πρωί ξύπνησα επειδή... το έστρωσε στο πρόσωπό μου. Είχε αρχίσει να χιονίζει και μάλιστα χοντρά. Κοίταξα δίπλα μου τη γιαγιά, που κοιμόταν μια χαρά μέσα στον υπνόσακό της, όπως και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους. Μ’ έπιασε ένας στιγμιαίος πανικός διότι αν έμπαινε χιόνι στις μπότες, το parka ή το σακίδιο που είχα τη μηχανή μου, θα την είχα κάτσει για διαφορετικούς λόγους σε κάθε περίπτωση, αλλά τα έφτιαξα στα γρήγορα. Καλύφθηκα και προσπάθησα να κοιμηθώ, αλλά στις 4 ξανασηκώθηκα, ανήσυχος πάλι ότι δε βρω το παντελόνι μου στεγνό αλλά χιονισμένο για να το βάλω. Τελικά φόρεσα τα ρούχα μου κι αποφάσισα μέχρι το εγερτήριο που ήταν στις 6 να κάνω ό,τι κάνω όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ: περπάτησα ατέρμονα, βλέποντας τους πάντες να είναι καλυμένους από χιόνι (ορισμένοι είχαν καλυφθεί ολόκληροι και δε φαινόταν πού υπήρχε υπνόσακος και πού όχι), ενώ κάποιοι ελάχιστοι είχαν ξυπνήσει κι είχαν πιάσει την κουβεντούλα χαμηλόφωνα. Σοβαρό σκοτάδι δεν υπάρχει ποτέ στην Ανταρκτική οπότε περπάτησα κατά μήκος της όχθης του νησιού. Δυο πιγκουίνοι μπροστά μου έκαναν βουτιές με καταπληκτική χάρη, ενώ στο βάθος αχνά φαινόταν το πλοίο. Όταν σήμανε εγερτήριο επέστρεψα στον υπνόσακό μου για να μαζέψω τα πράγματά μου. Τρόμαξα να βρω τα γυαλιά μου που ήταν καλυμμένα από χιόνι και τη... Νάτι που ξεπρόβαλλε με τον υπνόσακό της μέσα από ένα λοφίσκο χιονιού. «Είμαι πολύ ευτυχισμένη», είπε. «Σε ευχαριστώ πολύ αγόρι μου, αν δεν είχα κάποιον να μιλάει Ισπανικά δε θα το είχα τολμήσει, ο Θεός να σε έχει καλά!», είπε κι άρχισε να φτιάχνει τα πράγματά της, με αργές αλλά σταθερές κινήσεις.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 86
• 87
• 88
• 89
• 90
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 88 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.