Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Επιτέλους έφτασε η μέρα για την επίσκεψη στο κυριότερο ενδιαφέρον της περιοχής: το οχυρό του Kuelap. Χρόνια το είχα βάλει στο μάτι, για διάφορους λόγους δεν κατάφερνα να πάω ποτέ (σε μια περίπτωση γιατί χρεοκόπησε η αεροπορική εταιρεία που πετούσε για Καχαμάρκα, σε άλλη λόγω κατολισθίσεων, άλλη φορά επειδή... ερωτεύτηκα στη Λίμα κλπ) και να που ήγγικεν η ώρα.

Τι εστί Kuelap; Μια καλοσυντηρημένη πλίνθινη οχυρωμένη πόλη που χτίστηκε σε διάφορα στάδια, από το 500 μ.Χ. μέχρι το 1570 και... ξανανακαλύφθηκε το 1843, εντυπωσιακό αν σκεφθεί κανείς ότι το μεγαλύτερο κομμάτι των τειχών της εκτείνεται κατά μήκος 700 μέτρων και κατά μέσο όρο έχει ύψος.... είκοσι μέτρα. Στο εσωτερικό του οχυρού βρίσκει κανείς τα απομεινάρια από πάνω από 400 κυκλικές οικίες, ενώ εμφανή είναι και τα απομεινάρια της ανοικοδόμησης από τους Ίνκας (που σε αντίθεση με τους Chachapoyas, το μυστηριώδη πολιτισμό που κατακτήθηκε από τους Ίνκας), που αντιπαθούσαν τις κυκλικές κατασκευές και είχαν μια λατρεία για τις ορθές γωνίες και την τελειότητα και αντισεισμικότητα των κατασκευών τους (στο βαθμό που τα κτίτια των Ινκας στο Κούσκο άντεξαν τους σεισμούς των οποίων δεν επιβίωσαν τα αποικιακά των Ισπανών). Οι ανασκαφές μπορεί να συνεχίζονται, αλλά έχει γίνει ήδη αρκετή και καλή δουλειά, ώστε οι επισκέπτες να μπορούν να θαυμάσουν εκτός από τα τείχη, μπόλικους οικισμούς, ένα μυστηριώδες κτίριο σε σχήμα ανάποδου κώνου, ένα πύργο/παρατηρητήριο κλπ, με πολλούς να μιλούν για ένα νέο Μάτσου Πίτσου.

Το γκρουπάκι μας θα αποτελούταν αό 10 άτομα, ο ξεναγός ήταν ένας Ινδιάνος ονόματι Τζέφρι, με μακρύ μαλλί, σκουλαρικάκι και καλά Αγγλικά, αφού η ξενάγηση θα γινόταν σε δυο γλώσσες, δεδομένου ότι αυτή τη φορά υπήρχαν και κάποιοι ξένοι στο γκρουπ, κι όχι μόνο Περουβιανοί. Η διαδρομή ήταν για άλλη μια φορά εκπληκτική και ως συνήθως δεν απεικονίζεται στις μέτριες φωτογραφίες μου, χώρια ότι με πήρε κι ο ύπνος από τις πολλές στροφές και την κούραση. Φτάνοντας στην είσοδο υπήρχε ένα αυτοσχέδιο περίπτερο, όπου ανακαλύψαμε ένα αναψυκτικό που θα μας έκανε παρέα για μεγάλο κομμάτι του ταξιδιού στο Περού, την Aruba, κάτι σα Fanta χωρίς ανθρακικό (ακούτε εσείς οι Θεσσαλονικείς που λέτε ότι μόνο οι χαμουτζήδες πίνουμε τέτοια; ) που πωλείται στη φοβερή τιμή των 28 λεπτών του ευρώ για συσκευασία του μισού λίτρου. Επίσης χρήσιμο σνακ που θα μας έκανε παρέα για μέρες στη συνέχεια ήταν τα μπισκότα Cancun. Λίγο η Aruba, λίγο το Cancun, απ' ό,τι φαίνεται η Καραϊβική ηχεί στα αυτιά των Περουβιανών τόσο εξωτική όσο οι Άνδεις στα δικά μας.

Μετά λοιπόν την απαραίτητη στάση για ανεφοδιασμό σνακ με εξωτικά ονόματα, φτάσαμε στο μονοπάτι που οδηγει στο Kuelap, το οποίο και έχει ανηφορική κλίση και μήkος δυόμιση χιλιόμετρα. Ολίγον επώδυνο για μεγάλους ανθρώπους και σίγουρα δύσκολο για άτομα με κινητικές δυσκολίες, αλλά ΤΙ ΘΕΑ, με τις Άνδεις για άλλη μια φορά να δίνουν σόου. Το ξέρω, άλλοι προτιμούν τη θέα προς τη θάλασσα, το Corcovado, το Gran Canyon, τα Μετέωρα, τους αμμόλοφους της Σαχάρας, τις κοιλάδες του Νεπάλ, τον Αμαζόνιο, το Καρακορούμ, μια παραλία του Ειρηνικού... Αλλά για μένα σαν τις Άνδεις δεν υπάρχει, με υπνωτίζουν ο συνδυασμός βουνοκορφών και κοιλάδων, το έντονο πράσινο με το γαλάζιο, το άγνωστο του τι βρίκεται από πίσω, η γνώση του ότι συνήθως βρίσκονται πόλεις χαμένες που περιμένουν τον Ιντιάνα Τζόουνς τους. Η πρόσβαση πάντως στο Kuelap θα αλλάξει πολύ σύντομα, ένα μήνα μετά τη δική μας επίσκεψη θα ολοκληρωνόταν το τιτάνιο έργο του τελεφερίκ και υποθέτω ήδη θα έχουν πολλαππλασιαστεί οι επισκέπτες.

Ανεβαίνοντας το μονοπάτι, παρατηρώντας από μακριά, αντικρύζεις το τείχος και λες "ΟΚ, ενδιαφέρον", αλλά μετά τη θέα από τις πρώτες πανέμορφες bromelias και το απέραντο γκαζόν ξεπροβάλλει μπροστά σου το κυκλώπειο τείχος 700 επί 20 μέτρων, ινδιάνες που ... πλέκουν στα τείχη (κι όχι για να πουλήσουν σε τουρίστες) , οικογένειες που αραιά και πού περνάνε με τα άλογά τους με πλήρη ινδιάνικη παραδοσιακή περιβολή στο δρόμο για το πουθενά και η έλλειψη παντελούς εμπορευματοποίησης σε σοκάρει θετικά: δεν υπάρχει ούτε ένα stand με σουβενίρ, ούτε ένας άνθρωπος να πουλάει νεράκια... για πόσο ακόμη;

Στην κυρίως είσοδο γίνονται έργα αναστήλωσης, οπότε εισήλθαμε από την είσοδο 3, ανεβαίνοντας τις σκάλες ενός μονοπατιού ανάμεσα στα τείχη... τι εισαγωγή για μια πόλη- μυστήριο! Προφανώς μια πόλη που χτίζεται σε περιόδους ορίζοντα άνω των δέκα αιώνων έχει διάφορα επίπεδα, με τους Ίνκας να προσθέτουν δικά τους στοιχεία πάνω από εκείνα των Chachapoyas και τις γωνίες να διαδέχονται τις κλασικές κυκλικές κατασκευές των Chachas, αλλά όπως πάντα από τους Ίνκας - που λάτρευαν τα βουνά ω θεότητες και ζούσαν σε πλήρη αρμονία με τη φύση - δε θα περνούσε απαρατήρητο οχυρό τέτοιου μεγέθους, τέτοιας στρατηγικής σημασίας και -κυρίως- με τέτοια θέα. Ο καιρός ήταν ιδανικός, ο ξεναγός (φτου του μην τον ματιάσω) πραγματικά καλός, οι τουρίστες ελάχιστοι και η ιστορία και το μυστήριο ξεδιπλώνονταν μπροστά μας ιδανικά, ειδικά σε ό,τι αφορά τον μάλλον άγνωστο πολιτισμό των Chachapoyas, τα οστεοφυλάκια, τα σπίτια των ευγενών, τον πύργο... Έκατσα για λίγο πίσω όσο οι υπόλοιποι απομακρύνονταν με τον ξεναγό προς ένα περιεργο κτίσμα με ένα μικρό τούνελ που φιλοξενούσε cuy (ινδικά χοιρίδια) προκειμένου η κίνησή τους να θερμαίνει το σπίτι, παρατηρώντας το χώρο θυσιών και τις αποθήκες τροφίμων και χάζεψα για άλλη μια φορά τη θέα πάνω από τα αρχαία, ρουφώντας τις εικόνες, την ατμόσφαιρα, τη γαλήνη, το μυστήριο σκεπτόμενος πόσο εμπνέει αυτή η αρμονία με τη φύση, πόσο ανεξάντλητη χώρα είναι αυτό το Περού που σε πάνω από είκοσι επισκέψεις κάθε φορά προκύπτει άλλος ένας χώρος που να σου προκαλεί νοσταλγία, ανατριχίλα, βαθιά ικανοποίηση που βρίσκεσαι στα χώματα που αγαπάς πιο πολύ στον πλανήτη Γη. Κι ενώ σκεπτόμουν πόσο τυχερός είμαι, ένα λάμα εμφανίστηκε ανάμεσα στα αρχαία, κοιτώντας με αδιάφορα, μασουλώντας κάτι χορταράκια και κουνώντας τον πισινό του εξαφανίστηκε όπως εμφανίστηκε, ανάμεσα σε πέτρες με αιώνες ιστορίας. Μαγική χώρα, μαγικό μέρος.

Πλησίασα πάλι το γκρουπ μας για να ακούσω τις θεωρίες για το σκαλισμένο πρόσωπο στη γωνία του κτιρίου που βρέθηκαν τα περισσότερα οστά, για την καθημερινότητα επί αυτοκρατορίας Ίνκας, για τα ερωτήματα που έχουμε για τους Chachapoyas και μάλλον δε θα απαντηθούν μέχρι να επινοηθεί η μηχανή του χρόνου. Μιλώντας για χρόνο... ο χρόνος μας τελείωσε μετά από δυόμιση ώρες που μου φάνηκαν μισάωρο κι έπρεπε σιγά-σιγά να αποχωρήσουμε. Ακόμη κι όταν βγήκαμε από το οχυρό πάντως, δε θέλαμε να πάμε προς το αυτοκίνητο, βγάζαμε συνεχώς φωτογραφίες, λες και θα μας εξασφάλιζαν μερικά ακόμη λεπτά παραμονής. Χάζεψα τις γιαγιάδες που έπλεκαν ακουμπισμένες στα τείχη κι ένα ζευγάρι ινδιάνων που είχε κοντοζυγώσει για να κάνει πικνίκ πάνω σε αρχαίες πέτρες, αγναντεύοντας τη θέα των επικών Άνδεων. Πόσο τυχεροί ήμασταν που το ζούσαμε αυτό έτσι, πριν το τελεφερίκ, πριν τα σουβενίρ, τα μεγάλα τουριστικά λεωφορεία και τους ξεναγούς με τα μικρόφωνα, τις σειρές προτεραιότητας και τα stands με τα νερά και τα μαγνητάκια.

Σύντομα συνειδητοποίησα ότι έχω μείνει τελευταίος, με μερικά άλογα να είναι τα μόνα ζωντανά που φαίνονταν γύρω μου και μια περουβιανή γιαγιάκα 94 (!!!) χρονών που είχε έρθει για να επισκεφθεί το χώρο "γιατί ήθελα να το δω πριν πεθάνω γιόκα μου, άντεξα και το περπάτησα όλο". Με γρήγορο βήμα έφτασα στο λεωφορείο στην ώρα μου και φύγαμε για το χώρο του μεσημεριανού γεύματος που ήταν στο σπιτάκι μιας κυρίας, στο αυθεντικότατο σαλόνι της, με τρομερή θέα απέξω κι ένα μαγαζάκι από άλλο αιώνα στο ισόγειο, πιθανότατα το μόνο στην κοινότητα εκείνη... τουλάχιστον για την ώρα, γιατί υποθέτω με το τελεφερίκ να έχει φτάσει όλα αυτά θα έχουν ήδη αρχίσει να αλλάζουν.

Η διαδρομή της επιστροφής μου φάνηκε ακόμη καλύτερη από την πρωινή, παρατηρώντας κάτι απίθανα μονοπάτια που έκαναν ζιγκ ζαγκ σε βουνά ατελείωτα, κομμάτια του παζλ της ραχοκοκκαλιάς της Λατινικής Αμερικής που είναι οι Άνδεις. Πριν νυχτώσει και πριν φτάσουμε στην Chachapoyas είδαμε από απόσταση και τον αρχαιολογικό χώρο του Macro, που δε φάνηκε εντυπωσιακός από μακριά. Φτάνοντας στην πόλη έπρεπε να επιλέξουμε ανάμεσα σε εκδορμή προς το Macro ή το Revash για την επομένη κι επιλέξαμε το δεύτερο, με την ελπίδα πως θα είναι εντυπωσιακότερο και γνωρίζοντας ότι θα τερμάτιζε στην αγαπημένα Leimebamba, απ' όπου και σταδιακά θα μεταβαίναμε στην Καχαμάρκα για να πάρουμε την πτήση για το Κούσκο, για τη συνέχεια του ταξιδιού.

Εκμεταλλεύθηκα τα απίθανα ωράρια των ημιυπαίθριων κουρέων (κουρεύουν μέχρι τα μεσάνυχτα οι άνθρωποι) για να γίνω σα γίδι και καταλήξαμε σε ένα πανέμορφο παραδοσιακό καφέ να τρώμε οργανικό φαγητό και να πίνουμε φυσικούς χυμούς, χωρίς καλαμάκι παρακαλώ διότι "δεν είναι οικολογικά". Ο @Krekouzas από την άλλη, που με το πολύ εναλλακτικό φαγητό δεν το έχει, ρήμαξε κάτι πιροσκί/βάφλα με λουκάνικα, που φαίνεται να είναι νέα μόδα στο Περού.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.